ΕΛΛΑΣ 480 π.Χ και 1940 μ.Χ : Ήρωες τότε και τώρα...

του Στέφανου Καρανίκα

Θεολόγου - Κατηχητή του Ιερού Ναου

   Υπάρχουν στιγμές στην παγκόσμια Ιστορία, όπου έθνη και λαοί αντιμετώπισαν εξωτερικές απειλές και εχθρούς και έδειξαν ηρωισμό και εθνική συνέπεια εφάμιλλη του παρελθόντος και της Ιστορίας τους. Στην ελληνική Ιστορία, είναι αμέτρητες οι στιγμές, όπου οι πρόγονοί μας, αντιμετώπισαν τους εχθρούς μας επιτυχώς, ώστε να διερωτώμεθα, πως είναι δυνατόν να δείχνουν χιλιάδες χρόνια τώρα τέτοια ‘’ηρωική’’ συνέχεια και συνέπεια. Τρανή απόδειξη του λεχθέντος, αποτελεί το Αθάνατο Έπος του ’40, το οποίο παρουσιάζει αρκετά όμοια στοιχεία με ένα άλλο Αθάνατο Έπος του αρχαίου Ελληνισμού: τις Θερμοπύλες.

   Κατ’ αρχάς να αναφέρουμε, πως και η Περσική Αυτοκρατορία του Δαρείου, αλλά και η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, επιτέθηκαν στους Έλληνες στο απόγειο της ακμής τους. Ο Μουσολίνι ονειρευόταν ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Δαρείος κατάληψη του δυτικού κόσμου. Η Ελλάδα ήταν απλά το εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Και οι δύο εχθροί υπέπεσαν όμως στο ίδιο τραγικό λάθος: υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους και υποτίμησαν τον αντίπαλό τους. Ο ‘’στρατιωτικός περίπατος’’ του Μουσολίνι μετατράπηκε σε τάφο για χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες. Λίγοι και από τους ‘’χρυσοφόρους Μήδους’’ επέστρεψαν στα εδάφη τους. Και οι Πέρσες και οι Ιταλοί πίστεψαν πως η αριθμητική υπεροχή θα τους έδινε την νίκη. Η τεχνολογική υπεροχή των Ιταλών ήταν συντριπτική. 

     Απέναντι στην, θεωρητικά, στρατιωτική υστέρησή  τους, οι Έλληνες τί θα μπορούσαν άραγε να αντιτάξουν; Λογικά, ότι συνήθως έπρατταν πολλοί λαοί και έθνη: ‘’γη και ύδωρ’’ στον κατακτητή. Όμως, οι Έλληνες είχαν να αντιτάξουν κάτι που δεν μπορούσε ο εχθρός να υπολογίσει πόσο μάλλον να νικήσει: την αγάπη για την Πατρίδα. Οι πρόγονοί μας ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπέρ βωμών και εστιών. Ο Λεωνίδας ήταν βασιλιάς των καλύτερων πολεμιστών του αρχαίου κόσμου, που πάντα επιζητούσαν τον δοξασμένο θάνατο στο πεδίο της μάχης. Στις Θερμοπύλες έπραξε το καθήκον του στο ακέραιο. Οι νέοι Σπαρτιάτες του ’40, δεν ήταν στρατιώτες του γραφείου, ούτε πολιτικοί των εντολών από τα μετόπισθεν. Ο Κατσιμήτρος, ο Δαβάκης, ο Βραχνός ,ο Παπάγος, και πολλοί άλλοι μπαρουτοκαπνισμένοι στρατηγοί, εκπαιδεύτηκαν στους βάλτους της Μακεδονίας, στις στάχτες της Μικρασίας, πολέμησαν σε δυο Βαλκανικούς, σε έναν Παγκόσμιο και τώρα σε έναν ακόμη. 

Από αριστερά προς τα δεξιά: Ὑποστράτηγος Βασίλειος Βραχνός, Ἀρχιστράτηγος Ἀλέξανδρος Παπάγος, Συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, Ὑποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος

   Σε στρατηγικό επίπεδο, οι Έλληνες επέλεξαν προσεκτικά τα πεδία των μαχών μετατρέποντας τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα. Οι Πέρσες δεν μπορούσαν να περάσουν τα στενά των Θερμοπυλών, οι Ιταλοί θάφτηκαν στα βουνά της Πίνδου. Τα λάθη του Δαρείου και του Μουσολίνι απλά μεγάλωσαν την πανωλεθρία τους. Στρατηγοί και στρατιώτες, όσο ηρωικά και αν πολέμησαν, δεν μπορούσαν να νικήσουν έναν πόλεμο χαμένο εξαρχής. Και αυτό διότι δεν πολεμούσαν για πανανθρώπινες αξίες, για πολιτιστικά ιδεώδη, για τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους. Πολεμούσαν διότι κάποιος φρενοβλαβής τους διέταξε ή τους έπεισε πως αυτό ήταν το σωστό. 

      Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε πως αν και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες ηττήθηκαν, οι Αρχαίοι από προδοσία, οι δε από την καταλυτική επέμβαση των Γερμανών, η τελική νίκη δεν άργησε να έρθει. Οι Πέρσες, ναι μεν πέρασαν νικηφόρα από τις Θερμοπύλες, ηττήθηκαν όμως σε ψυχολογικό επίπεδο, εξαιτίας της αντίστασης, που συνάντησαν από μια χούφτα πολεμιστές και των απωλειών,  που υπέστησαν. Ηττήθηκαν στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές και υποχώρησαν ατάκτως από τα εδάφη μας. Από την άλλη, η ήττα το 1941 και η επερχόμενη Κατοχή δεν λύγισαν τους Έλληνες. Αντιθέτως αντιστάθηκαν και χτύπησαν τον κατακτητή με κάθε μέσο. Δεν θα ήταν ψέμα και υπερβολή να πούμε πως επειδή ο εχθρός καθήλωσε αρκετά μεγάλες δυνάμεις στα εδάφη μας για να επιβληθεί, τις στέρησε από άλλα σημαντικά μέτωπα που ήταν αναγκαία όπως π. χ.  της Ρωσίας, με αποτέλεσμα την ήττα τους και τελικά την δική μας ελευθερία.      

Δόξα και Τιμή στους ήρωες του '40

του Γιώργου Μπούτλα

Μαθητή Λυκείου - μέλους της νεανικής κίνησης της ενορίας

   Σήμερα η πατρίδα μας  γιορτάζει, την κοσμοϊστορικής σημασίας  ένταξή  της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την άρνηση του ιταλικού τελεσιγράφου , το βροντερό και ιστορικό ΟΧΙ  και την νικηφόρα απόκρουση των Ιταλών κατακτητών στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου. Οι πρόγονοί μας αναδείχθηκαν σε ήρωες ,θυσιάστηκαν πάμπολλοι και έμειναν θαμμένοι στα βουνά εκείνα. Πέρασαν πολλές κακουχίες στα πεδία των μαχών. Δεν είχαν εξελιγμένο και κατάλληλο πολεμικό εξοπλισμό, βούλιαζαν μέσα στο χιόνι και τη λάσπη, πάθαιναν κρυοπαγήματα  και πολλά άλλα. Είχαν όμως βαθιά μες’ την καρδιά τους υψηλά ιδανικά όπως θάρρος, ανδρεία, γενναιότητα , αγάπη για την πατρίδα και κυρίως πίστη στον Θεό ,στην Παναγία και τους Αγίους. Όντες λοιπόν εξοπλισμένοι με αυτές τις αξίες ,κατάφεραν όχι μόνο να αποκρούσουν έναν κατά πολύ ισχυρότερο  στρατό αλλά και να ελευθερώσουν ,προσωρινά μεν , ένα μεγάλο μέρος της Βορείου Ηπείρου.

    Αδιαμφισβήτητη είναι η προστασία και  η βοήθεια   της Παναγίας μας στους Έλληνες στρατιώτες εκείνη την περίοδο. Πολλοί από αυτούς αξιώθηκαν να Την δουν να συμπολεμεί μαζί τους στα πεδία των συγκρούσεων. Θα αναρωτηθεί κανείς , γιατί η Παναγία να βοηθήσει ,στον πόλεμο, τους Έλληνες και όχι τους Ιταλούς .Η απάντηση είναι ότι ο ελληνικός αγώνας ήταν τίμιος και δίκαιος και ως γνωστόν ο Θεός συντάσσεται και βοηθά μόνο  τους δικαίους.

   Προς τιμήν της φοβεράς  προστασίας της  Παναγίας μας , σε εκείνες τις δύσκολες ώρες , η Αγία μας Εκκλησία θέσπισε να τιμάται την 28η Οκτωβρίου , η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να θυμόμαστε την μεγάλη αγάπη που δείχνει η Παναγία προς όσους την τιμούν και την έχουν ανάγκη, να την ευχαριστούμε διαρκώς που μας φύλαξε  και μας φυλάττει πάντοτε και για να προσευχόμαστε να συνεχίζει να μεσιτεύει για μας στον Κύριον ημών Ιησούν  Χριστόν. 

      Ιδιαίτερα εμείς οι ενορίτες του Ι.Ν. των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου οφείλουμε να τιμούμε την γλυκιά Μητέρα μας, την Παναγία την Εσφαγμένη, της οποίας την Αγία εικόνα φυλάσσουμε ως θησαυρό ανεκτίμητο και η οποία αποτελεί για μας «καταφύγιον ασφαλές». Σήμερα ,που τιμούμε την ετήσια Σύναξή της, ας ευχηθούμε να μας καθαγιάζει και να μας φυλάττει πάντα από κάθε κακό.

  Ως ελάχιστο ευχαριστώ ,τέλος, στους ηρωικώς αγωνισαμένους και πεσόντες πατέρες μας και στην Κυρία Θεοτόκο ας αναφωνήσουμε όλοι με την καρδιά μας  : «Ζήτω το έθνος!» «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!».

Η Παναγία η Σκριπού, σώζει τον Ορχομενό από τους Γερμανούς κατακτητές

Έλληνες πολεμιστές στα βουνά της Πίνδου

Θαύμα ή Τύχη

Του Αναγνώστη
 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας

    Καθημερινότητα! Μία λέξη γεμάτη ἀπό κάθε ἄποψη! Γεμάτη ἡ κάθε μέρα μας ἀπό παντοῦ. Γεμάτη ἀπό καθημερίνα πράγματα, μικρά ἤ μεγάλα. Πράγματα πού δέν τά δίνουμε καν σημασία γιατί τά θεωροῦμε δεδομένα καί ὅμως μᾶς κάνουν νά ἀγχωνόμαστε τόσο πολύ. Ἀγχωνόμαστε καί τρελαινόμαστε ὅταν κάτι δέν πάει καλά. Ἕως ὅτου..κάτι συμβαίνει ὅταν πρέπει! Καί μένουμε ἄναυδοι, καθώς ἀπροσδόκητα δέν τό περιμένουμε νά συμβεῖ!

 Συμβαίνουν ὅμως ἑκατοντάδες πράγματα καθημερινά, τά ὁποῖα τά ἀντιλαμβανόμαστε μέν, δέν τά προσέχουμε δέ. Καί τό πρῶτο πού λέμε εἶναι πόσο τυχερός εἶμαι πού συνέβη αὐτό! Ὁποία τύχη μέ  βρῆκε! Τύχη? Ὑπάρχει πραγματικά αὐτή ἡ λέξη ὡς νόημα? Γιά τήν πλειοψηφία εἶναι μία πραγματικότητα ἡ τύχη! Εἴμαστε τυχεροί ὅταν μᾶς συμβαίνουν αὐτά πού θέλουμε καί ἄτυχοι ὅταν κάτι πάει ἀνάποδα ἤ δέν ἔρθει ὅταν τό θέλουμε! Εἶναι ὅμως ἡ βάση στήν ὁποία πρέπει νά κινούμαστε? Ὑπάρχει πραγματικά τύχη?

   Θαῦμα! Πόσο βαριά λέξη μέ πόσα νοήματα! Τή λέξη τήν ἀποδίδουμε μόνο ὅταν μᾶς συμβαίνει κάτι τρομερό, ὅπως τό νά γιατρευτοῦμε ἀπό μία ἀρρώστια βαριά ἤ ὅταν γίνει κάτι πολύ ἐντυπωσιακό στή ζωή μας! Κι ὅταν δέν γίνει τίποτα ἀπό αὐτά δέν πιστεύουμε στά θαύματα γιατί δέν τό ζήσαμε ὅταν θέλαμε, μέ τόν τρόπο πού θέλουμε! Ἄρα γίνονται θαύματα τήν σήμερον ἡμέρα? Καί ἄν ναί πού εἶναι καί δέν τά βλέπουμε? Καί πώς νά πιστέψουμε στό θαῦμα ἀφοῦ δέν τό βλέπουμε νά γίνεται? Μήπως ὅλα εἶναι τυχαῖα τελικά?

   Μία προσεκτική ματιά στήν ζωή μᾶς ἀρκεῖ γιά νά διαπιστώσουμε πώς ἡ καθημερινότητα μᾶς εἶναι γεμάτη ἀπό εὐχάριστα καί δυσάρεστα πράγματα, ἀπό τυχερά καί ἄτυχα γεγονότα, ἀπό θαύματα μικρά ἤ μεγάλα. Τό θέμα εἶναι πώς τά ἀντιμετωπίζουμε ἐμεῖς. Σάν ἁπλή τύχη ἤ σάν ἕνα σημεῖο ἐρχόμενο ἐξ οὐρανοῦ, ἀπό τόν Ἅγιο Θεό? Πόσα ἁπλά καθημερινά γεγονότα τά βλέπουμε ὡς κεκτημένα καί σίγουρα καί τά προσπερνᾶμε ἐνῶ ἔχουν τόσο μεγάλη ἀξία πού ὀφείλουμε νά λέμε πώς εἶναι θαῦμα πού ὑπάρχουν καί σήμερα ὅπως καί κάθε μέρα? Ἔχουμε τήν ἱκανότητα μέσα καί ἀπό τά πιό μικρά πράγματα νά δοῦμε τό μεγαλύτερο τῶν θαυμάτων, πού εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου στή ζωή μας? Ὅλα αὐτά τά ἁπλά καί καθημερινά εἶναι μία τύχη πού τά ἔχουμε ἤ ἕνα θαῦμα?

  

  Πολλοί λένε πώς πιστεύουν στό Θεό καί στά θαύματα. Μά ὅταν κάνει δέν πάει καλά, σέ θέματα ὑγείας γιά παράδειγμα, πολλοί ἀλλάζουν στάση καί ἀναρωτιοῦνται πού εἶναι ὁ Θεός καί γιατί δέν κάνει ἕνα θαῦμα. Καί περιμένουν τό θαῦμα γιά δοῦν αὐτό πού ἤδη ὑπάρχει, δηλαδή τόν ἴδιο τό Θεό! Περιμένουν νά δοῦν γιά νά πιστέψουν. Καί περιμένουν νά δοῦν τά μεγάλα σημεῖα, τά μεγάλα θαύματα, γιατί νομίζουν πώς ἐκεῖ φαίνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι χάνεται ἡ ἁπλότητα τοῦ θαύματος. Μᾶς δίνει τήν πίστη ὡς βάση ὁ Θεός γιά νά βιώσουμε ἕνα θαῦμα καί ὄχι τό θαῦμα γιά νά βιώσουμε τήν πίστη!

   Γιά ὅποιον λέει ὅτι πιστεύει στό Θεό δέν εἶναι τίποτα τυχαῖο στή ζωή του! Γιά τόν πιστό ἄνθρωπο ὅλα εἶναι ἕνα θαῦμα, ἀπό τό πιό ἀσήμαντο ἕως τό πιό σημαντικό πού τοῦ συμβαίνει καθημερινά! Θαύματα συντελοῦνται καθημερινά  σέ ἀνύποπτο χρόνο στή ζωή μας! Ἡ ἴδια μᾶς ἡ ζωή ἀπό μόνη της εἶναι ἕνα θαῦμα! Τά μεγαλύτερα θαύματα κρύβονται στά πιό ἁπλά πράγματα. Σκεφτήκαμε ποτέ πώς μία μπουκιά ψωμί εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ νά τήν ἔχουμε στό τραπέζι μας? Ἡ ἱκανότητά του νά ξυπνᾶμε κάθε πρωί εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ? Ἡ ἀναπνοή μας, ἡ δυνατότητα νά σκεφτόμαστε, οἱ φίλοι πού ἔχουμε, μήπως εἶναι ὅλα πρόνοια τοῦ Πανάγαθου Κυρίου μας? Αὐτά εἶναι μεγάλα θαύματα ἀλλά ποιός τά λογίζει ὡς τέτοια? Τά θεωροῦμε ὅλα φυσιολογικά ἀλλά εἶναι ὅλα δῶρα Θεοῦ, ἕνα μεγάλο ἀπέραντο θαῦμα πρός τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους καί ἔτσι πρέπει νά τά βιώνουμε! 

   Τά θαύματα τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων δέν εἶναι κάτι πού γίνεται στιγμιαία στή ζωή μας, ἀλλά εἶναι μία συνεχής βίωση τῆς ὁμολογίας τῆς πίστης μας πρός τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού μᾶς χαριτώνει ἀναξίως κάθε δευτερόλεπτο τῆς ζωῆς μας!

Ἡ πίστη μας δέν εἶναι στά θαύματα ἀλλά στόν Κύριο πού μᾶς τά παραχωρεῖ! Ὁ ἀληθινά πιστός καί τό πιό τυχαῖο θέμα θά τό θεωρήσει ὡς ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Κυρίου, ὄχι γιατί ἔχει ἀνάγκη τό θαῦμα ἀλλά γιατί αὐτή εἶναι ἡ βίωση τῆς πίστης μας. Δέν πρέπει νά περιμένουμε τό θαῦμα γιά νά πιστέψουμε. Ἡ πίστις δίνει τό θαῦμα! Ἡ πίστις πώς ὁ Κύριος μπορεῖ καί τό πιό ἀσήμαντο θέμα μας νά τό τακτοποιήσει. «Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα» λέει ὁ ψαλμωδός. Εἴμαστε ὅμως ὀλιγόπιστοι καί ποτέ δέν λέμε ἕνα «Δόξα σοί ὁ Θεός» γιά ὅλα αὐτά πού μᾶς δίνει ὁ Κύριος! Ὡς Θεός Ἐλέους καί Φιλεύσπλαχνος ὅμως συνεχίζει νά παραχωρεῖ καθημερινά θαύματα, ἀπό τήν ἀπέραντη ἀγάπη του καί μόνο, καί νά μᾶς ἐλεεῖ ἐλπίζοντας πώς θά τά δοῦμε κάποια στιγμή καί θά ποῦμε ὡς ἄλλος Πέτρος: «ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμί»!

Έναρξη Κατηχητικών Μαθημάτων

μ η ν υ μ α

τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου

 Ι γ ν α τ ί ο υ

πρός τούς ἀδελφούς Χριστιανούς

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου

 Ἀδελφοί μου,

            Τήν 7^ην Ὀκτωβρίου ἀρχίζουν τά Κατηχητικά Σχολεῖα στήν Ἱερά Μητρόπολη μας. Μιά νέα κατηχητική χρονιά ἀρχίζει στήν Ἐκκλησία μας καί παρακαλῶ θερμά ὅλοι νά ἐργασθοῦμε μέ ζῆλο γιά νά ξαναζωντανέψῃ αὐτός ὁ ἱερός θεσμός στίς πόλεις καί τά χωριά μας.

            Ἡ κατήχησις εἶναι χρέος ἱερό ὅλων μας. Καί ἐσεῖς οἱ γονεῖς κι ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς καί οἱ πολυπληθεῖς Κατηχηταί τῆς Μητροπόλεώς μας πρέπει νά ἀνασυντάξουμε τίς δυνάμεις μας καί νά ξεκινήσουμε μέ θεῖο ζῆλο αὐτό τό ὄμορφο ἔργο. Βοηθῆστε μας νά πυκνώσουμε τίς φάλαγγες τῶν κατηχητοπαίδων. Βοηθῆστε μας νά κρατήσουμε τά παιδιά κοντά στήν Ἐκκλησία, γιά νά τ' ἀπομακρύνουμε ἀπό τούς χώρους τῶν κινδύνων. Ἐμπιστευθῆτε μας αὐτό τόν πολύτιμο θησαυρό, τά παιδιά σας, μιά ὥρα τήν ἑβδομάδα γιά νά τούς μεταδώσουμε ἀνόθευτη τήν Ὀρθόδοξη Πίστι μας, γιά νά μεταγγίσετε ἔτσι νέο αἷμα στήν Ἐκκλησία μας. Στήν Ἐκκλησία πού βάλλεται, ἀλλά δέν νικιέται. Στήν Ἐκκλησία πού εἶναι ἡ σωτηρία μας καί ἡ μοναδική ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου. Στήν Μητρόπολί μας τά Κατηχητικά ἀρχίζουν τήν 7^ην  Ὀκτωβρίου. Στήν Ἐνορία σας μπορεῖτε νά πληροφορηθῆτε τά προγράμματα τῶν Κατηχητικῶν, καί νά στείλετε τά παιδιά σας. Μήν ἀκοῦτε αὐτούς πού διακηρύττουν ὅτι τό Κατηχητικό "πέθανε" ἤ ὅτι εἶναι θεσμός παρωχημένος ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Τά Κατηχητικά πρέπει νά ὑπάρχουν καί νά θάλλουν. Νά λειτουργοῦν, γιά νά ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιτελεῖ τό ἱερό ἔργο Της καί καλεῖ στό θεῖο Της γεώργιο τούς νέους βλαστούς Της.

            Σᾶς παρακαλῶ θερμά νά ὑποκινήσετε τούς νέους καί τά παιδιά νἄρχωνται κοντά μας. Νἄρχωνται στό Κατηχητικό.

                                                                     Μέ ἄπειρη ἐν Χριστῷ Ἀγάπῃ

                                                                          Ο μητροπολιτης σας

                                                                      ο Λαρισης και Τυρναβου 

                                                                                   Ι γ ν α τ ι ο ς

Δείτε το πρόγραμμα των κατηχητικών τμημάτων...

Η Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

"Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα,
καὶ τὴν Αγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν"

   Στίς 14 Σεπτεμβρίου  ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει πανηγυρικά καί τιμᾶ τήν Παγκόσμιο Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν  μεγάλη αὐτή  δεσποτική ἑορτή, ἡ ὁποία  ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχή ὅλων τῶν δεσποτικῶν ἑορτῶν τοῦ ἔτους.

    Τούτη τήν μέρα, ἡ Ὀρθοδοξία ὁλόκληρη τιμᾶ καί προσκυνᾶ τό «τρισμακάριστον ξύλον», τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καύχημα αἰώνιο καί σύμβολό Της καί διά τοῦ ὁποίου νικήθηκε ὁριστικά ὁ διάβολος  καί ὁ θάνατος, ὅταν  πάνω του «ἐτάθη Χριστός ὁ Βασιλεύς καί Κύριος» γιά νά θυσιαστεῖ καί νά  ἄρει τίς ἁμαρτίες ὅλου του κόσμου.

    Τόν Τίμιο Σταυρό  ἀναζητοῦσε νά βρεῖ  στούς Ἁγίους Τόπους,  μέ ἱερά ἀγωνία καί μεγάλη πίστη ἡ Ἁγία Ἑλένη, ἡ μητέρα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου. Καί ὁ Θεός τήν ἀξίωσε νά ζήσει τήν μεγάλη χαρά τῆς εὑρέσεως, ὅταν στίς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 335μΧ μία θαυμάσια εὐωδία ἀρωματικοῦ φυτοῦ τήν ὁδήγησε σέ κάποιο σημεῖο κοντά στόν φρικτό Γολγοθά. Τό εὔοσμο ἐκεῖνο φυτό ἦταν ὁ βασιλικός, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μᾶς μοιράζει κάθε χρόνο μετά τήν τελετή τῆς ὑψώσεως,  στούς πιστούς πρός εὐλογία καί ἁγιασμό.

    Ἐκεῖ, ὕστερα ἀπό ἐπίπονες  ἀνασκαφές βρέθηκε ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μαζί μέ τούς δύο σταυρούς τῶν «συσταυρωθέντων  αὐτῶ ληστῶν». Ἡ Ἁγία Ἑλένη κυριεύθηκε ἀπό μεγάλη ἀπορία σχετικά μέ τό ποιός ἀπό τούς τρεῖς σταυρούς ἦταν ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ἀναζητοῦσε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο κάτι τέτοιο θά γινόταν γνωστό. Τότε ἀποφάσισαν νά ἀκουμπήσουν τούς σταυρούς διαδοχικά πάνω στό σῶμα μίας νεκρῆς χήρας. Οἱ δύο σταυροί τῶν ληστῶν, δέν ἐπέφεραν κανένα ἀποτέλεσμα. Μόλις ὅμως τό «Ξύλο τῆς ζωῆς» ἀκούμπησε  τό ἄψυχο σῶμα, ἡ νεκρή ἀναστήθηκε καί τότε φανερώθηκε μέ τόν πιό σαφῆ καί ἀναμφισβήτητο τρόπο ποιός ἦταν ὁ Τίμιος Σταυρός.

      Εὐθύς ἡ Βασίλισσα καί ἡ συνοδεία τῆς ἄρχισαν νά δοξολογοῦν τόν Θεό καί νά ἀσπάζονται μέ δάκρυα χαρᾶς  τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ἐνῶ τό συγκεντρωμένο μέγα πλῆθος ζητοῦσε νά προσκυνήσει κι ἐκεῖνο. Ἐπειδή κάτι τέτοιο ἐκείνη τήν ὥρα ἦταν ἀδύνατο, οἱ συγκεντρωμένοι ζήτησαν τουλάχιστον νά Τόν δοῦν. Τότε ὁ Μακάριος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἀνέβηκε στόν ἄμβωνα, κρατώντας τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν ὕψωσε γιά νά εἶναι ὁρατός σέ ὅλους τους συγκεντρωμένους.  Ὁ λαός στήν θέα τοῦ Τιμίου  Σταυροῦ ἄρχισε μέ κατάνυξη νά ψάλει τό «κύριε ἐλέησον».

      Αὐτό ἀκριβῶς τό θαυμάσιο γεγονός, ἐπαναλαμβάνει κάθε χρόνο ἡ Ἐκκλησία μας, θέτοντας τόν Τίμιο Σταυρό στό κέντρο τοῦ Ναοῦ  πρός προσκύνηση, ἀλλά κυρίως μέ τήν τελετή τῆς Ὑψώσεως, ὅταν ὁ Ἱερέας κρατώντας στά χέρια τόν Σταυρό εὐλογίας μέ κλαδιά βασιλικό, τόν κατεβάζει μέχρι σχεδόν τό δάπεδο κλίνοντας εὐλαβικά τό γόνυ καί στήν συνέχεια τόν ὑψώνει πάνω ἀπό τό ὕψος τῆς κεφαλῆς ἀναπέμποντας συγχρόνως τίς καθορισθεῖσες στό τυπικό της ἡμέρας δεήσεις, ἐνῶ οἱ ψάλτες καί τό ἐκκλησίασμα ψάλλουν ἀργά τό «κύριε ἐλέησον».

       Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί  τιμοῦμε πάντα μέ ἰδιαίτερο τρόπο τήν ἁγία ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἱερές ἀκολουθίες ἔχουν πανηγυρικό χαρακτήρα, ἐνῶ ἔχει θεσπισθεῖ αὐστηρή νηστεία, ἀφοῦ ἡ ἡμέρα φέρει τά ἴσα μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Παρασκευή. Κατακλύζουμε τοῦ Ἱερούς Ναούς, προκειμένου νά προσκυνήσουμε τόν Τίμιο Σταυρό καί νά ἀντλήσουμε δύναμη καί χάρη ἀπό αὐτόν. Παίρνουμε μαζί μας κλώνους βασιλικοῦ ὡς εὐλογία καί τόν ἐναποθέτουμε στά εἰκονίσματα ὡς φυλαχτό κατά τοῦ κακοῦ. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ὅτι ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ εἶναι προσκύνηση τοῦ Ἴδιου του Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μᾶς Χριστοῦ καί ὄχι εἰδωλολατρική πράξη, ὅπως κακόβουλά μας κατηγοροῦν οἱ ποικιλώνυμοι αἱρετικοί.

       Μέ ἕνα στόμα καί μία καρδιά ἑνωμένοι ἄς ψάλλουμε ἀτενίζοντας Τόν, τόν ὑπέροχο παιάνα αὐτῆς τῆς μεγάλης ἑορτῆς: «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου».

  

Οι Κατηχητές του Ιερού Ναού

...Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια...

 Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

του Αποστόλη Κορδελά

Κατηχητή του Ιερού Ναού

    Δεκαπενταύγουστος... η Κοίμηση τῆς Θεοτόκου... τό Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ!

Ἡ Ἑλλάδα ἑορτάζει καί τιμᾶ μέ λαμπρότητα ἀπό ἄκρη σέ ἄκρη, τό ζωηφόρο θάνατο τῆς Παναγίας μας καί τήν ἱεράν της μετάσταση εἰς τά ἀνώτερα!

   Ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἡμέρα αὐτή: "Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος!ἠ πηγή της ζωῆς ἐν μνημείω τίθεται. καί κλίμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται.Εὐφραίνου, Γεσθημανή, τῆς Θεοτόκου τό ἅγιον τέμενος...". καί χαίρεται καί πανηγυρίζει, "Τή ἐνδόξω Κοιμήσει σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα, πάσα ἡ γῆ εὐφραίνεται.. ἀπειρόγαμε Παναγία Παρθένε...".

   Ἀλήθεια, πόσο παράδοξο εἶναι νά πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία ἕναν θάνατο;Καί μάλιστα της Παναγίας Μητεράς του Θεοῦ, τῆς εὐλογημένης μεταξύ ὅλων τῶν γυναικών.

Ὁ θάνατος τῆς Παναγίας μας ὅμως, εἶναι διαφορετικός, εἶναι ζωή ἀθάνατος καί αἰώνιος.Καί ὅπως λέγει ὁ μέγας Δαμασκηνός, "Δέν θά ὀνομάσωμεν, Θεοτόκε, τήν ἱεράν σου μετάστασιν θάνατον, ἀλλά μᾶλλον κοίμησιν ἤ ἐνδημίαν ἤ ἐκδημίαν.Διότι, ἐνῶ παύεις νά κατοικῆς εἰς τό σῶμα, ἐγκαθιδρύεσαι εἰς τά ἀνώτερα".

    Σύμφωνα μέ τούς πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἦταν αὐτός, πού ὁ Θεός ἔστειλε, ὥστε νά ἐνημερώσει τήν Παναγία γιά τόν ἐπερχόμενο θάνατό της, μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες, προσφέροντάς της μάλιστα καί ἕνα κλαδί φοίνικα, τό σύμβολο τῆς ἀθανασίας.  "Αὐτά λέγει ὁ Υἱός σου: εἶναι καιρός νά παραλάβω τή μητέρα Μου κοντά Μου. Γι’ αὐτό νά μήν ταραχθεῖς, ἀλλά δέξου τό μήνυμα μέ εὐφροσύνη, ἐπειδή μεταβαίνεις σέ ζωή ἀθάνατη".

     Ἡ χαρά Τῆς μεγάλη καί ὁ πόθος νά συναντήσει τόν μονογενῆ Υἱό Της, τήν ὁδήγησαν ἀμέσως στό ὅρος τῶν Ἐλαιῶν, τόν τόπο ὅπου ἀνέβαινε συχνά και προσευχόταν. Ἐκεῖ ἦταν πού καί ἡ φύση ὑποκλίθηκε στο απαράμιλλο καλός της μεγαλωνύμου Θεοτόκου, ὅταν τά δέντρα κλίνοντας τήν κορυφή τους πρός τό πρόσωπό της θά τήν προσκυνήσουν καί θά τήν ἀποχαιρετήσουν, λίγο πρίν ἀπό τό μεγάλο γεγονός τῆς Κοιμήσεως.Ἀλλά ἀκόμα καί ἐκείνη τή στιγμή, ἡ Παναγία δείχνοντας γιά ἄλλη μία φορά τήν μεγάλη της ταπεινωση, θά ἀναρωτηθεῖ, ἄν ὄντως ἐκείνη τή στιγμή βρίσκεται κοντά τῆς ἀοράτως καί ὁ Χριστός, γιατί δέ μποροῦσε νά ἀποδώσει διαφορετικά τόν σεβασμό αὐτό τῆς φύσης. Ὁ Ἄγγελος Κυρίου θά τήν βεβαιώσει πώς τά σημεῖα αὐτά προέρχονται απο τον Θεό καί θά τήν πληροφορήσει πώς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θά παρίσταται κατά τήν ὥρα τῆς κοιμήσεώς της, ὅπου καί θά παραλάβει τήν ψυχή της.

   Στή συνέχεια θά ἐπιστρέψει στήν οἰκία Της, ὅπου καί θά πληροφορήσει συγγενεῖς καί γνωστούς γιά τήν ἐπικείμενη κοίμησή Της, ἐνῶ θά ἀναθέσει στόν Ἀπόστολο Ἰωάννη, τά τῆς ταφῆς της.Ὁ θρῆνος καί ἡ λύπη τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων πού βρισκόταν πάντοτε κοντά στήν Παναγία θά εἶναι μεγάλος, ἀλλά ἡ ἴδια μέ λόγια παρηγορητικα θά τούς διαβεβαιώσει πώς ἀπό τή στιγμή πού θά μετασταθεῖ στούς οὐρανούς δέ θά τούς ἐγκαταλείψει, ἀλλά θά βρίσκεται πάντοτε κοντά τους γιά νά τούς προσέχει, ὅπως καί ὅλον τόν κόσμο.

    Τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀρχαγγέλου, τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς Της, ἡ Ἱερά παράδοση ἀναφέρει πώς δέν εἶχαν εἰδοποιηθεῖ καί δέν βρισκόταν κοντά τῆς ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, μίας καί κήρυτταν τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου στά πέρατα τῆς γής.Ἔτσι ξαφνικά ὅμως καί κατά θαυμαστό τρόπο, σύννεφα τούς ἅρπαξαν καί τούς μετέφεραν πλάι της, στή Γεσθημανή.

Λίγο πρίν ξαπλώσει στό νεκρικό κρεβάτι της ἡ Παναγία καί παραδώσει το πνεύμα της, παρηγορεῖ τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ λέγοντας; "Μαθητές τοῦ Υἱοῦ μου καί Θεοῦ, μήν κάνετε πένθος καί λύπη τή χαρά μου". Ἐκείνη τή στιγμή ὁ Ἀποστολος Παῦλος, ἀπευθύνεται στήν Θεοτόκο καί γεμάτος συγκίνηση τῆς λέγει; "Χαῖρε, ὤ Μῆτερ τῆς ζωῆς, διότι ἄν καί δέν ἔζησα σωματικῶς κοντά στόν Υἱό σου, βλέποντας ὅμως ἐσένα, νόμιζα ὅτι ἔβλεπα Ἐκεῖνον".

Λίγο μετά, ἀποχαιρετώντας ὅλους ἡ Παναγία θά ξαπλώσει στο νεκροκρέβατο της και δοξολογώντας τό ὄνομα τοῦ Υἱοῦ της καί Θεοῦ της, θά σταυρώσει τά χέρια της καί θά παραδώσει το πνεύμα της. Ἐκείνη τή στιγμή συνοδευόμενος ἀπό πλῆθος ἀγγέλων καί κάτω ἀπό τίς μελωδίες τους, ὁ Ἰησοῦς θά ἀσπαστεῖ τή μητέρα του καί θά παραλάβει τήν ψυχή της.

   Οἱ Ἀπόστολοι θά σηκώσουν τό νεκροκρέβατο, ὁ Κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος, θά ψάλει τά ἐπιτάφια ἐγκώμια καί ὅλοι μαζί μέ τίς ψαλμωδίες τῶν Ἀγγέλων θά ὁδηγηθοῦν πρός τόν τάφο τῆς Θεοτόκου, ἐκεῖ ὅπου θά τοποθετηθεῖ τό Πανάγιο σκήνωμά της.Ἀλλά ἀκόμα καί τότε, οἱ Ἰουδαῖοι δέ θά σεβαστοῦν τήν ἱερά ἐκείνη στιγμή  καί θα δώσουν τή διαταγή νά διαλυθεί η πομπή.Ἡ Παναγιά μας ὅμως εἶχε φύλακες τους Αγγέλους καί προστάτες τούς Ἀποστόλους οἱ ὁποῖοι καί θά καταφέρουν νά ἐνταφιάσουν τό σῶμα της.

  Τρεῖς μέρες ἔμειναν κοντά τῆς προσευχόμενοι και ακούγοντας τούς ὕμνους τῶν Ἀγγέλων.Ἐκείνη τή μέρα ἄνοιξαν καί τό μνῆμα της, ὅπου καί ἔκπληκτοι διαπίστωσαν τήν Ἀνάσταση καί Μετάστασή Της στούς οὐρανούς. 

   Ἴδετε λοιπόν, λαοί καί θαυμάσατε, μᾶς λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.Σηκώσατε τά μάτια τῆς ψυχῆς σᾶς ἐμπρός εἰς τό παράδοξον θέαμα.Ἡ πανάμωμος Θεοτόκος ὑψοῦται ἐπάνω ἀπό ἀγγέλους, ἐπάνω ἀπό τούς θρόνους καί τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ.Ὁ ἐπίγειος οὐρανός ἀνέρχεται πλέον καί κατοικεῖ εἰς οὐράνιον καί ἄφθαρτον γῆν. 

  Καί τώρα ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Υἱός της, ἐκεῖ εὑρίσκεται καί ἡ Μήτηρ.

Καί ὅπου βασιλεύει ὁ Υἱός, ἐκεῖ συμβασιλεύει  καί ἡ Παναγία, πού τόν ἐγέννησε. 

Αντιπροσωπεία της ενορίας μας στο Άγιον Όρος

   Συνεχίζοντας τήν ἀπό ἐτῶν καθιερωμένη καί εὐλογημένη συνήθεια, ἀντιπροσωπεία τῆς ἐνορίας μας μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἐφημέριό του Ἱεροῦ μας Ναοῦ π. Δημήτριο Καρανίκα, παρέστη στήν Ἱερά Πανήγυρι τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλου τοῦ Ἁγίου Ὅρους. 
   Ἐν συνέχεια, μετά τήν Ἱερά Μονή Καρακάλου, ἐπισκέφτηκαν χρεωστικῶς καί εὐγνωμόνως τήν Ἱερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου, στήν ὁποία φυλασσεται ἡ Ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ἐσφαγμένης, πιστό ἀντίγραφο τῆς ὁποίας φυλάσσεται καί στόν Ἱερό μας Ναό.