Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΕΛΛΑΣ 480 π.Χ και 1940 μ.Χ : Ήρωες τότε και τώρα...


του Στέφανου Καρανίκα
Θεολόγου - Κατηχητή του Ιερού Ναου

   Υπάρχουν στιγμές στην παγκόσμια Ιστορία, όπου έθνη και λαοί αντιμετώπισαν εξωτερικές απειλές και εχθρούς και έδειξαν ηρωισμό και εθνική συνέπεια εφάμιλλη του παρελθόντος και της Ιστορίας τους. Στην ελληνική Ιστορία, είναι αμέτρητες οι στιγμές, όπου οι πρόγονοί μας, αντιμετώπισαν τους εχθρούς μας επιτυχώς, ώστε να διερωτώμεθα, πως είναι δυνατόν να δείχνουν χιλιάδες χρόνια τώρα τέτοια ‘’ηρωική’’ συνέχεια και συνέπεια. Τρανή απόδειξη του λεχθέντος, αποτελεί το Αθάνατο Έπος του ’40, το οποίο παρουσιάζει αρκετά όμοια στοιχεία με ένα άλλο Αθάνατο Έπος του αρχαίου Ελληνισμού: τις Θερμοπύλες.
   Κατ’ αρχάς να αναφέρουμε, πως και η Περσική Αυτοκρατορία του Δαρείου, αλλά και η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, επιτέθηκαν στους Έλληνες στο απόγειο της ακμής τους. Ο Μουσολίνι ονειρευόταν ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Δαρείος κατάληψη του δυτικού κόσμου. Η Ελλάδα ήταν απλά το εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Και οι δύο εχθροί υπέπεσαν όμως στο ίδιο τραγικό λάθος: υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους και υποτίμησαν τον αντίπαλό τους. Ο ‘’στρατιωτικός περίπατος’’ του Μουσολίνι μετατράπηκε σε τάφο για χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες. Λίγοι και από τους ‘’χρυσοφόρους Μήδους’’ επέστρεψαν στα εδάφη τους. Και οι Πέρσες και οι Ιταλοί πίστεψαν πως η αριθμητική υπεροχή θα τους έδινε την νίκη. Η τεχνολογική υπεροχή των Ιταλών ήταν συντριπτική. 

     Απέναντι στην, θεωρητικά, στρατιωτική υστέρησή  τους, οι Έλληνες τί θα μπορούσαν άραγε να αντιτάξουν; Λογικά, ότι συνήθως έπρατταν πολλοί λαοί και έθνη: ‘’γη και ύδωρ’’ στον κατακτητή. Όμως, οι Έλληνες είχαν να αντιτάξουν κάτι που δεν μπορούσε ο εχθρός να υπολογίσει πόσο μάλλον να νικήσει: την αγάπη για την Πατρίδα. Οι πρόγονοί μας ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπέρ βωμών και εστιών. Ο Λεωνίδας ήταν βασιλιάς των καλύτερων πολεμιστών του αρχαίου κόσμου, που πάντα επιζητούσαν τον δοξασμένο θάνατο στο πεδίο της μάχης. Στις Θερμοπύλες έπραξε το καθήκον του στο ακέραιο. Οι νέοι Σπαρτιάτες του ’40, δεν ήταν στρατιώτες του γραφείου, ούτε πολιτικοί των εντολών από τα μετόπισθεν. Ο Κατσιμήτρος, ο Δαβάκης, ο Βραχνός ,ο Παπάγος, και πολλοί άλλοι μπαρουτοκαπνισμένοι στρατηγοί, εκπαιδεύτηκαν στους βάλτους της Μακεδονίας, στις στάχτες της Μικρασίας, πολέμησαν σε δυο Βαλκανικούς, σε έναν Παγκόσμιο και τώρα σε έναν ακόμη. 
Από αριστερά προς τα δεξιά: Ὑποστράτηγος Βασίλειος Βραχνός, Ἀρχιστράτηγος Ἀλέξανδρος Παπάγος, Συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, Ὑποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος
   Σε στρατηγικό επίπεδο, οι Έλληνες επέλεξαν προσεκτικά τα πεδία των μαχών μετατρέποντας τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα. Οι Πέρσες δεν μπορούσαν να περάσουν τα στενά των Θερμοπυλών, οι Ιταλοί θάφτηκαν στα βουνά της Πίνδου. Τα λάθη του Δαρείου και του Μουσολίνι απλά μεγάλωσαν την πανωλεθρία τους. Στρατηγοί και στρατιώτες, όσο ηρωικά και αν πολέμησαν, δεν μπορούσαν να νικήσουν έναν πόλεμο χαμένο εξαρχής. Και αυτό διότι δεν πολεμούσαν για πανανθρώπινες αξίες, για πολιτιστικά ιδεώδη, για τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους. Πολεμούσαν διότι κάποιος φρενοβλαβής τους διέταξε ή τους έπεισε πως αυτό ήταν το σωστό. 
      Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε πως αν και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες ηττήθηκαν, οι Αρχαίοι από προδοσία, οι δε από την καταλυτική επέμβαση των Γερμανών, η τελική νίκη δεν άργησε να έρθει. Οι Πέρσες, ναι μεν πέρασαν νικηφόρα από τις Θερμοπύλες, ηττήθηκαν όμως σε ψυχολογικό επίπεδο, εξαιτίας της αντίστασης, που συνάντησαν από μια χούφτα πολεμιστές και των απωλειών,  που υπέστησαν. Ηττήθηκαν στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές και υποχώρησαν ατάκτως από τα εδάφη μας. Από την άλλη, η ήττα το 1941 και η επερχόμενη Κατοχή δεν λύγισαν τους Έλληνες. Αντιθέτως αντιστάθηκαν και χτύπησαν τον κατακτητή με κάθε μέσο. Δεν θα ήταν ψέμα και υπερβολή να πούμε πως επειδή ο εχθρός καθήλωσε αρκετά μεγάλες δυνάμεις στα εδάφη μας για να επιβληθεί, τις στέρησε από άλλα σημαντικά μέτωπα που ήταν αναγκαία όπως π. χ.  της Ρωσίας, με αποτέλεσμα την ήττα τους και τελικά την δική μας ελευθερία.      



Δόξα και Τιμή στους ήρωες του '40


του Γιώργου Μπούτλα
Μαθητή Λυκείου - μέλους της νεανικής κίνησης της ενορίας


   Σήμερα η πατρίδα μας  γιορτάζει, την κοσμοϊστορικής σημασίας  ένταξή  της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την άρνηση του ιταλικού τελεσιγράφου , το βροντερό και ιστορικό ΟΧΙ  και την νικηφόρα απόκρουση των Ιταλών κατακτητών στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου. Οι πρόγονοί μας αναδείχθηκαν σε ήρωες ,θυσιάστηκαν πάμπολλοι και έμειναν θαμμένοι στα βουνά εκείνα. Πέρασαν πολλές κακουχίες στα πεδία των μαχών. Δεν είχαν εξελιγμένο και κατάλληλο πολεμικό εξοπλισμό, βούλιαζαν μέσα στο χιόνι και τη λάσπη, πάθαιναν κρυοπαγήματα  και πολλά άλλα. Είχαν όμως βαθιά μες’ την καρδιά τους υψηλά ιδανικά όπως θάρρος, ανδρεία, γενναιότητα , αγάπη για την πατρίδα και κυρίως πίστη στον Θεό ,στην Παναγία και τους Αγίους. Όντες λοιπόν εξοπλισμένοι με αυτές τις αξίες ,κατάφεραν όχι μόνο να αποκρούσουν έναν κατά πολύ ισχυρότερο  στρατό αλλά και να ελευθερώσουν ,προσωρινά μεν , ένα μεγάλο μέρος της Βορείου Ηπείρου.

    Αδιαμφισβήτητη είναι η προστασία και  η βοήθεια   της Παναγίας μας στους Έλληνες στρατιώτες εκείνη την περίοδο. Πολλοί από αυτούς αξιώθηκαν να Την δουν να συμπολεμεί μαζί τους στα πεδία των συγκρούσεων. Θα αναρωτηθεί κανείς , γιατί η Παναγία να βοηθήσει ,στον πόλεμο, τους Έλληνες και όχι τους Ιταλούς .Η απάντηση είναι ότι ο ελληνικός αγώνας ήταν τίμιος και δίκαιος και ως γνωστόν ο Θεός συντάσσεται και βοηθά μόνο  τους δικαίους.

   Προς τιμήν της φοβεράς  προστασίας της  Παναγίας μας , σε εκείνες τις δύσκολες ώρες , η Αγία μας Εκκλησία θέσπισε να τιμάται την 28η Οκτωβρίου , η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να θυμόμαστε την μεγάλη αγάπη που δείχνει η Παναγία προς όσους την τιμούν και την έχουν ανάγκη, να την ευχαριστούμε διαρκώς που μας φύλαξε  και μας φυλάττει πάντοτε και για να προσευχόμαστε να συνεχίζει να μεσιτεύει για μας στον Κύριον ημών Ιησούν  Χριστόν. 
      Ιδιαίτερα εμείς οι ενορίτες του Ι.Ν. των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου οφείλουμε να τιμούμε την γλυκιά Μητέρα μας, την Παναγία την Εσφαγμένη, της οποίας την Αγία εικόνα φυλάσσουμε ως θησαυρό ανεκτίμητο και η οποία αποτελεί για μας «καταφύγιον ασφαλές». Σήμερα ,που τιμούμε την ετήσια Σύναξή της, ας ευχηθούμε να μας καθαγιάζει και να μας φυλάττει πάντα από κάθε κακό.
  Ως ελάχιστο ευχαριστώ ,τέλος, στους ηρωικώς αγωνισαμένους και πεσόντες πατέρες μας και στην Κυρία Θεοτόκο ας αναφωνήσουμε όλοι με την καρδιά μας  : «Ζήτω το έθνος!» «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!».

Η Παναγία η Σκριπού, σώζει τον Ορχομενό από τους Γερμανούς κατακτητές
Έλληνες πολεμιστές στα βουνά της Πίνδου


Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Θαύμα ή Τύχη

Του Αναγνώστη
 Χρήστου Παπανικολάου
Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας

    Καθημερινότητα! Μία λέξη γεμάτη πό κάθε ποψη! Γεμάτη κάθε μέρα μας πό παντο. Γεμάτη πό καθημερίνα πράγματα, μικρά μεγάλα. Πράγματα πού δέν τά δίνουμε καν σημασία γιατί τά θεωρομε δεδομένα καί μως μς κάνουν νά γχωνόμαστε τόσο πολύ. γχωνόμαστε καί τρελαινόμαστε ταν κάτι δέν πάει καλά. ως του..κάτι συμβαίνει ταν πρέπει! Καί μένουμε ναυδοι, καθώς προσδόκητα δέν τό περιμένουμε νά συμβε!

 Συμβαίνουν μως κατοντάδες πράγματα καθημερινά, τά ποα τά ντιλαμβανόμαστε μέν, δέν τά προσέχουμε δέ. Καί τό πρτο πού λέμε εναι πόσο τυχερός εμαι πού συνέβη ατό! ποία τύχη μέ  βρκε! Τύχη? πάρχει πραγματικά ατή λέξη ς νόημα? Γιά τήν πλειοψηφία εναι μία πραγματικότητα τύχη! Εμαστε τυχεροί ταν μς συμβαίνουν ατά πού θέλουμε καί τυχοι ταν κάτι πάει νάποδα δέν ρθει ταν τό θέλουμε! Εναι μως βάση στήν ποία πρέπει νά κινούμαστε? πάρχει πραγματικά τύχη?
   Θαῦμα! Πόσο βαριά λέξη μέ πόσα νοήματα! Τή λέξη τήν ἀποδίδουμε μόνο ὅταν μᾶς συμβαίνει κάτι τρομερό, ὅπως τό νά γιατρευτοῦμε ἀπό μία ἀρρώστια βαριά ἤ ὅταν γίνει κάτι πολύ ἐντυπωσιακό στή ζωή μας! Κι ὅταν δέν γίνει τίποτα ἀπό αὐτά δέν πιστεύουμε στά θαύματα γιατί δέν τό ζήσαμε ὅταν θέλαμε, μέ τόν τρόπο πού θέλουμε! Ἄρα γίνονται θαύματα τήν σήμερον ἡμέρα? Καί ἄν ναί πού εἶναι καί δέν τά βλέπουμε? Καί πώς νά πιστέψουμε στό θαῦμα ἀφοῦ δέν τό βλέπουμε νά γίνεται? Μήπως ὅλα εἶναι τυχαῖα τελικά?

   Μία προσεκτική ματιά στήν ζωή μᾶς ἀρκεῖ γιά νά διαπιστώσουμε πώς ἡ καθημερινότητα μᾶς εἶναι γεμάτη ἀπό εὐχάριστα καί δυσάρεστα πράγματα, ἀπό τυχερά καί ἄτυχα γεγονότα, ἀπό θαύματα μικρά ἤ μεγάλα. Τό θέμα εἶναι πώς τά ἀντιμετωπίζουμε ἐμεῖς. Σάν ἁπλή τύχη ἤ σάν ἕνα σημεῖο ἐρχόμενο ἐξ οὐρανοῦ, ἀπό τόν Ἅγιο Θεό? Πόσα ἁπλά καθημερινά γεγονότα τά βλέπουμε ὡς κεκτημένα καί σίγουρα καί τά προσπερνᾶμε ἐνῶ ἔχουν τόσο μεγάλη ἀξία πού ὀφείλουμε νά λέμε πώς εἶναι θαῦμα πού ὑπάρχουν καί σήμερα ὅπως καί κάθε μέρα? Ἔχουμε τήν ἱκανότητα μέσα καί ἀπό τά πιό μικρά πράγματα νά δοῦμε τό μεγαλύτερο τῶν θαυμάτων, πού εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου στή ζωή μας? Ὅλα αὐτά τά ἁπλά καί καθημερινά εἶναι μία τύχη πού τά ἔχουμε ἤ ἕνα θαῦμα?
  
  Πολλοί λένε πώς πιστεύουν στό Θεό καί στά θαύματα. Μά ὅταν κάνει δέν πάει καλά, σέ θέματα ὑγείας γιά παράδειγμα, πολλοί ἀλλάζουν στάση καί ἀναρωτιοῦνται πού εἶναι ὁ Θεός καί γιατί δέν κάνει ἕνα θαῦμα. Καί περιμένουν τό θαῦμα γιά δοῦν αὐτό πού ἤδη ὑπάρχει, δηλαδή τόν ἴδιο τό Θεό! Περιμένουν νά δοῦν γιά νά πιστέψουν. Καί περιμένουν νά δοῦν τά μεγάλα σημεῖα, τά μεγάλα θαύματα, γιατί νομίζουν πώς ἐκεῖ φαίνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι χάνεται ἡ ἁπλότητα τοῦ θαύματος. Μᾶς δίνει τήν πίστη ὡς βάση ὁ Θεός γιά νά βιώσουμε ἕνα θαῦμα καί ὄχι τό θαῦμα γιά νά βιώσουμε τήν πίστη!

   Γιά ὅποιον λέει ὅτι πιστεύει στό Θεό δέν εἶναι τίποτα τυχαῖο στή ζωή του! Γιά τόν πιστό ἄνθρωπο ὅλα εἶναι ἕνα θαῦμα, ἀπό τό πιό ἀσήμαντο ἕως τό πιό σημαντικό πού τοῦ συμβαίνει καθημερινά! Θαύματα συντελοῦνται καθημερινά  σέ ἀνύποπτο χρόνο στή ζωή μας! Ἡ ἴδια μᾶς ἡ ζωή ἀπό μόνη της εἶναι ἕνα θαῦμα! Τά μεγαλύτερα θαύματα κρύβονται στά πιό ἁπλά πράγματα. Σκεφτήκαμε ποτέ πώς μία μπουκιά ψωμί εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ νά τήν ἔχουμε στό τραπέζι μας? Ἡ ἱκανότητά του νά ξυπνᾶμε κάθε πρωί εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ? Ἡ ἀναπνοή μας, ἡ δυνατότητα νά σκεφτόμαστε, οἱ φίλοι πού ἔχουμε, μήπως εἶναι ὅλα πρόνοια τοῦ Πανάγαθου Κυρίου μας? Αὐτά εἶναι μεγάλα θαύματα ἀλλά ποιός τά λογίζει ὡς τέτοια? Τά θεωροῦμε ὅλα φυσιολογικά ἀλλά εἶναι ὅλα δῶρα Θεοῦ, ἕνα μεγάλο ἀπέραντο θαῦμα πρός τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους καί ἔτσι πρέπει νά τά βιώνουμε! 

   Τά θαύματα τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων δέν εἶναι κάτι πού γίνεται στιγμιαία στή ζωή μας, ἀλλά εἶναι μία συνεχής βίωση τῆς ὁμολογίας τῆς πίστης μας πρός τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού μᾶς χαριτώνει ἀναξίως κάθε δευτερόλεπτο τῆς ζωῆς μας!
πίστη μας δέν εναι στά θαύματα λλά στόν Κύριο πού μς τά παραχωρε! ληθινά πιστός καί τό πιό τυχαο θέμα θά τό θεωρήσει ς να κόμη θαμα το Κυρίου, χι γιατί χει νάγκη τό θαμα λλά γιατί ατή εναι βίωση τς πίστης μας. Δέν πρέπει νά περιμένουμε τό θαμα γιά νά πιστέψουμε. πίστις δίνει τό θαμα! πίστις πώς Κύριος μπορε καί τό πιό σήμαντο θέμα μας νά τό τακτοποιήσει. «Μεγάλα τά τς πίστεως κατορθώματα» λέει ψαλμωδός. Εμαστε μως λιγόπιστοι καί ποτέ δέν λέμε να «Δόξα σοί Θεός» γιά λα ατά πού μς δίνει Κύριος! ς Θεός λέους καί Φιλεύσπλαχνος μως συνεχίζει νά παραχωρε καθημερινά θαύματα, πό τήν πέραντη γάπη του καί μόνο, καί νά μς λεε λπίζοντας πώς θά τά δομε κάποια στιγμή καί θά πομε ς λλος Πέτρος: «τι νήρ μαρτωλός εμί»!



Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Έναρξη Κατηχητικών Μαθημάτων

μ η ν υ μ α
τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου
 Ι γ ν α τ ί ο υ
πρός τούς ἀδελφούς Χριστιανούς
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου

 Ἀδελφοί μου,
            Τήν 7ην Ὀκτωβρίου ἀρχίζουν τά Κατηχητικά Σχολεῖα στήν Ἱερά Μητρόπολη μας. Μιά νέα κατηχητική χρονιά ἀρχίζει στήν Ἐκκλησία μας καί παρακαλῶ θερμά ὅλοι νά ἐργασθοῦμε μέ ζῆλο γιά νά ξαναζωντανέψῃ αὐτός ὁ ἱερός θεσμός στίς πόλεις καί τά χωριά μας.
            Ἡ κατήχησις εἶναι χρέος ἱερό ὅλων μας. Καί ἐσεῖς οἱ γονεῖς κι ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς καί οἱ πολυπληθεῖς Κατηχηταί τῆς Μητροπόλεώς μας πρέπει νά ἀνασυντάξουμε τίς δυνάμεις μας καί νά ξεκινήσουμε μέ θεῖο ζῆλο αὐτό τό ὄμορφο ἔργο. Βοηθῆστε μας νά πυκνώσουμε τίς φάλαγγες τῶν κατηχητοπαίδων. Βοηθῆστε μας νά κρατήσουμε τά παιδιά κοντά στήν Ἐκκλησία, γιά νά τ' ἀπομακρύνουμε ἀπό τούς χώρους τῶν κινδύνων. Ἐμπιστευθῆτε μας αὐτό τόν πολύτιμο θησαυρό, τά παιδιά σας, μιά ὥρα τήν ἑβδομάδα γιά νά τούς μεταδώσουμε ἀνόθευτη τήν Ὀρθόδοξη Πίστι μας, γιά νά μεταγγίσετε ἔτσι νέο αἷμα στήν Ἐκκλησία μας. Στήν Ἐκκλησία πού βάλλεται, ἀλλά δέν νικιέται. Στήν Ἐκκλησία πού εἶναι ἡ σωτηρία μας καί ἡ μοναδική ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου. Στήν Μητρόπολί μας τά Κατηχητικά ἀρχίζουν τήν 7ην  Ὀκτωβρίου. Στήν Ἐνορία σας μπορεῖτε νά πληροφορηθῆτε τά προγράμματα τῶν Κατηχητικῶν, καί νά στείλετε τά παιδιά σας. Μήν ἀκοῦτε αὐτούς πού διακηρύττουν ὅτι τό Κατηχητικό "πέθανε" ἤ ὅτι εἶναι θεσμός παρωχημένος ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Τά Κατηχητικά πρέπει νά ὑπάρχουν καί νά θάλλουν. Νά λειτουργοῦν, γιά νά ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιτελεῖ τό ἱερό ἔργο Της καί καλεῖ στό θεῖο Της γεώργιο τούς νέους βλαστούς Της.
            Σᾶς παρακαλῶ θερμά νά ὑποκινήσετε τούς νέους καί τά παιδιά νἄρχωνται κοντά μας. Νἄρχωνται στό Κατηχητικό.
                                                                     Μέ ἄπειρη ἐν Χριστῷ Ἀγάπῃ

                                                                          Ο μητροπολιτης σας

                                                                      ο Λαρισης και Τυρναβου 

                                                                                   Ι γ ν α τ ι ο ς