Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΕΛΛΑΣ 480 π.Χ και 1940 μ.Χ : Ήρωες τότε και τώρα...


του Στέφανου Καρανίκα
Θεολόγου - Κατηχητή του Ιερού Ναου

   Υπάρχουν στιγμές στην παγκόσμια Ιστορία, όπου έθνη και λαοί αντιμετώπισαν εξωτερικές απειλές και εχθρούς και έδειξαν ηρωισμό και εθνική συνέπεια εφάμιλλη του παρελθόντος και της Ιστορίας τους. Στην ελληνική Ιστορία, είναι αμέτρητες οι στιγμές, όπου οι πρόγονοί μας, αντιμετώπισαν τους εχθρούς μας επιτυχώς, ώστε να διερωτώμεθα, πως είναι δυνατόν να δείχνουν χιλιάδες χρόνια τώρα τέτοια ‘’ηρωική’’ συνέχεια και συνέπεια. Τρανή απόδειξη του λεχθέντος, αποτελεί το Αθάνατο Έπος του ’40, το οποίο παρουσιάζει αρκετά όμοια στοιχεία με ένα άλλο Αθάνατο Έπος του αρχαίου Ελληνισμού: τις Θερμοπύλες.
   Κατ’ αρχάς να αναφέρουμε, πως και η Περσική Αυτοκρατορία του Δαρείου, αλλά και η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, επιτέθηκαν στους Έλληνες στο απόγειο της ακμής τους. Ο Μουσολίνι ονειρευόταν ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Δαρείος κατάληψη του δυτικού κόσμου. Η Ελλάδα ήταν απλά το εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Και οι δύο εχθροί υπέπεσαν όμως στο ίδιο τραγικό λάθος: υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους και υποτίμησαν τον αντίπαλό τους. Ο ‘’στρατιωτικός περίπατος’’ του Μουσολίνι μετατράπηκε σε τάφο για χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες. Λίγοι και από τους ‘’χρυσοφόρους Μήδους’’ επέστρεψαν στα εδάφη τους. Και οι Πέρσες και οι Ιταλοί πίστεψαν πως η αριθμητική υπεροχή θα τους έδινε την νίκη. Η τεχνολογική υπεροχή των Ιταλών ήταν συντριπτική. 

     Απέναντι στην, θεωρητικά, στρατιωτική υστέρησή  τους, οι Έλληνες τί θα μπορούσαν άραγε να αντιτάξουν; Λογικά, ότι συνήθως έπρατταν πολλοί λαοί και έθνη: ‘’γη και ύδωρ’’ στον κατακτητή. Όμως, οι Έλληνες είχαν να αντιτάξουν κάτι που δεν μπορούσε ο εχθρός να υπολογίσει πόσο μάλλον να νικήσει: την αγάπη για την Πατρίδα. Οι πρόγονοί μας ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπέρ βωμών και εστιών. Ο Λεωνίδας ήταν βασιλιάς των καλύτερων πολεμιστών του αρχαίου κόσμου, που πάντα επιζητούσαν τον δοξασμένο θάνατο στο πεδίο της μάχης. Στις Θερμοπύλες έπραξε το καθήκον του στο ακέραιο. Οι νέοι Σπαρτιάτες του ’40, δεν ήταν στρατιώτες του γραφείου, ούτε πολιτικοί των εντολών από τα μετόπισθεν. Ο Κατσιμήτρος, ο Δαβάκης, ο Βραχνός ,ο Παπάγος, και πολλοί άλλοι μπαρουτοκαπνισμένοι στρατηγοί, εκπαιδεύτηκαν στους βάλτους της Μακεδονίας, στις στάχτες της Μικρασίας, πολέμησαν σε δυο Βαλκανικούς, σε έναν Παγκόσμιο και τώρα σε έναν ακόμη. 
Από αριστερά προς τα δεξιά: Ὑποστράτηγος Βασίλειος Βραχνός, Ἀρχιστράτηγος Ἀλέξανδρος Παπάγος, Συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, Ὑποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος
   Σε στρατηγικό επίπεδο, οι Έλληνες επέλεξαν προσεκτικά τα πεδία των μαχών μετατρέποντας τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα. Οι Πέρσες δεν μπορούσαν να περάσουν τα στενά των Θερμοπυλών, οι Ιταλοί θάφτηκαν στα βουνά της Πίνδου. Τα λάθη του Δαρείου και του Μουσολίνι απλά μεγάλωσαν την πανωλεθρία τους. Στρατηγοί και στρατιώτες, όσο ηρωικά και αν πολέμησαν, δεν μπορούσαν να νικήσουν έναν πόλεμο χαμένο εξαρχής. Και αυτό διότι δεν πολεμούσαν για πανανθρώπινες αξίες, για πολιτιστικά ιδεώδη, για τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους. Πολεμούσαν διότι κάποιος φρενοβλαβής τους διέταξε ή τους έπεισε πως αυτό ήταν το σωστό. 
      Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε πως αν και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες ηττήθηκαν, οι Αρχαίοι από προδοσία, οι δε από την καταλυτική επέμβαση των Γερμανών, η τελική νίκη δεν άργησε να έρθει. Οι Πέρσες, ναι μεν πέρασαν νικηφόρα από τις Θερμοπύλες, ηττήθηκαν όμως σε ψυχολογικό επίπεδο, εξαιτίας της αντίστασης, που συνάντησαν από μια χούφτα πολεμιστές και των απωλειών,  που υπέστησαν. Ηττήθηκαν στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές και υποχώρησαν ατάκτως από τα εδάφη μας. Από την άλλη, η ήττα το 1941 και η επερχόμενη Κατοχή δεν λύγισαν τους Έλληνες. Αντιθέτως αντιστάθηκαν και χτύπησαν τον κατακτητή με κάθε μέσο. Δεν θα ήταν ψέμα και υπερβολή να πούμε πως επειδή ο εχθρός καθήλωσε αρκετά μεγάλες δυνάμεις στα εδάφη μας για να επιβληθεί, τις στέρησε από άλλα σημαντικά μέτωπα που ήταν αναγκαία όπως π. χ.  της Ρωσίας, με αποτέλεσμα την ήττα τους και τελικά την δική μας ελευθερία.      



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου