Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Χριστός Ανέστη - Αληθώς Ανέστη

" Αναστάσεως μέρα λαμπρυνθμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα... "


    Ἡ Ἑορτή τῶν ἑορτῶν, τό θεμέλιο καί ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού νίκησε τό θάνατο καί τό διάβολο, ὥστε νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς δώσει καινούρια ζωή, ὁλοκλήρωσε τόν κύκλο τοῦ σταυρώσιμου Πάσχα καί ἐγκαινίασε αὐτόν τοῦ Ἀναστάσιμου, ὅπως ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί οἱ Γραφές προφήτεψαν: "...καί ἀναστάντα τή τρίτη ἡμέρα κατά τάς Γραφᾶς"
    Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, εἶναι τό σημαντικότερο γεγονός τῆς Πίστεώς μας, ἀφοῦ ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Πάυλος, "Ἄν δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ἡ πίστη μᾶς εἶναι ἀνωφελής καί ψέμα μεγάλο καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀξιολύπητοι.Ἀλλά ἡ ἀλήθεια - ὅπως μᾶς λέγει - , εἶναι μία, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, κάνοντας τήν ἀρχή γιά τήν δική μας ἀνάσταση (Ἅ' Κόρ. 15, 12-30), αὐτῆς πού θά γευτοῦμε μετά τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας κατά τή διάρκεια τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, αὐτῆς πού ἀναλύουμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως λέγοντας, "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλοντος αἰῶνος. Ἀμήν" ὅπου θά ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί θά ἀκολουθήσει ἡ αἰώνια καί ἀτελεύτητη ζωή.
    Η λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, καί τά γεγονότα πού παρακολουθοῦμε καί στά ὁποῖα συμμετέχουμε τίς μέρες αὐτές, μᾶς βοηθοῦν ὥστε νά ζήσουμε, νά χαροῦμε καί νά γευτοῦμε καί ἐμεῖς τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου.
   Τό Μεγάλο Σάββατο τό πρωί, τελεῖται ἡ λεγόμενη "1η Ἀνάσταση", δηλαδή  ὁ Ἑσπερινός της Ἀναστάσεως μέ τή Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ψάλλονται ὕμνοι ἀναστάσιμοι καί διαβάζεται ἡ προφητεία τοῦ Ἰωνά, τοῦ ὁποίου τό πάθημα προτύπωνε τήν ταφή καί τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Μετά ἀπό λίγο, ἀντηχεῖ σάν νικητήρια ἰαχή ὁ ψαλμικός ἦχος:
"Ἀνάστα ὁ Θεός, κρίνον τήν γῆν, ὅτι σύ κατακληρονομήσεις ἐν πάσι τοῖς ἔθνεσι"
     Εἶναι μάλιστα τό Μ. Σάββατο, τό μόνο Σάββατο τοῦ χρόνου πού τηρεῖται αὐστηρή νηστεία, γιά τήν παραμονή τοῦ Κυρίου στόν Ἅδη.
     Τά μεσάνυχτα τῆς ἴδιας ἡμέρας, ἑορτάζουμε τήν ζωηφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, τήν ἥττα τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς καί τήν ἁφή τοῦ Ἁγίου Φωτός στόν κόσμο απο τον Πανάγιο Τάφο. Ἡ Πασχαλινή Ἀκολουθία εἶναι ἰδιαιτέρως λαμπρή. Ξεκινᾶ στίς 12 τά μεσάνυχτα μέ τόν Ὄρθρο καί συνεχίζει μέ τήν Θεία Λειτουργία.
    Τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς του Πάσχα, τελεῖται ὁ "Ἑσπερινός της Ἀγάπης", κατά τή διάρκεια τοῦ ὁποίου διαβάζεται σέ πολλές γλῶσσες ἡ Εὐαγγελική Περικοπή πού ἐξιστορεῖ τήν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου στούς δώδεκα μαθητές τήν ἡμέρα τῆς Ἀνάστασης τοῦ (Ἰω. 20, 19-25) ὥστε νά κηρυχθεῖ σέ ὅλα τά Ἔθνη τό, " Χριστός ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο".
    Ἄς προσευχηθοῦμε λέγοντας: "Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι... " και ομολογώντας τή μόνη ἀλήθεια, αὐτῆς τοῦ Ἀναστημένου καί νικητή τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας Χριστοῦ, καί ἄς ψάλλουμε:
   
"Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, 
θανάτω θάνατον πατήσας
 και τοῖς ἐν τοῖς μνήμασιν, 
ζωήν χαρισάμενος" 











Οι Κατηχητές του Ιερού Ναού




Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Η βίωση της Ανάστασης του Θεανθρώπου

του Παπανικολάου Χρήστου
Βιοχημικού - Βιοτεχνολόγου
Μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας



    Τό μεγαλύτερο γεγονός τς ρθοδοξίας μας, ορτή τν ορτν, πανήγυρης τν πανηγύρεων φτασε. νάσταση το Κυρίου μν ησο Χριστο. Εναι ορτή τς σωτηρίας μας καθώς χάρη σέ ατήν μες χουμε αώνια ζωή. Δία το ξύλου το Σταυρο Θεός πάτησε τό Θάνατο καί γέρθη ς μόνος ν Κύριος καί ξουσιαστής πί το θανάτου. ποκορύφωση το Θείου Δράματος, καθώς ς πρόβατο ν μέσω λύκων καταδικάστηκε, ταπεινώθηκε καί Σταυρώθηκε, γιά κανένα λόγο λλά μόνο καί μόνο πό τήν γάπη του γιά τόν νθρωπο. Πέρασε διά το θανάτου στή ζωή γιά νά χουμε μες ζωή. Ατή εναι μεγάλη ορτή πού πανηγυρίζουμε σήμερα.
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…»
     Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ἄκρως «μυστικό» γεγονός, καθότι οὐδείς εἶδε τήν Ἀνάσταση ἀπό κοντά. Ἐμεῖς προτρεπώμεθα ὄχι μόνο νά ἑορτάσουμε ἀλλά νά τήν ζήσουμε κιόλας. Καί μᾶς γεννιέται εὔλογα τό ἐρώτημα…πῶς νά ζήσουμε κάτι τό ὁποῖο κανείς δέν εἶδε καί ἔζησε ἀπό κοντά; Οὔτε ἡ Παναγία μας, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ δέν εἶδε τήν Ἀνάσταση. Πῶς λοιπόν ἐμεῖς καλούμαστε νά τό ζήσουμε αὐτό τό μέγα γεγονός?
     Αὐτό τό Θεῖο καί θαυμαστό γεγονός καλούμαστε νά τό ζήσουμε ὅπως οἱ μαθητές του. Δηλαδή νά δοῦμε καί νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο! Ὅπως τόν εἶδαν οἱ μαθητές του. Δέν εἶδαν τήν Ἀνάσταση ἀλλά Αὐτόν τόν Χριστό. Τόν ἴδιο Χριστό πού βλέπουμε στίς Ἁγιογραφίες. Τόν ζῶντα Κύριο. Ὁ ἄνθρωπος ὅπως εἶναι στή φύση τοῦ ἀμφιβάλλει γιά τά πάντα καί ζητάει ἀποδείξεις χειροπιαστές. Ποῦ νά μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ μέ τό αἰσθητό. Μᾶς τό ἐπιτρέπει αὐτό ὁ Θεός μιᾶς καί μᾶς ἔπλασε ὄντα μέ λογική πού μποροῦν νά σκεφτοῦν καί νά κρίνουν. Μποροῦμε ὅλα ὅμως νά τά ἀντιληφθοῦμε? Πῶς νά συνειδητοποιήσει κανείς τό μέγα γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, τό ὁποῖο δέν εἶναι ἁπλά ἡ ἔγερση ἀπό τούς νεκρούς ἀλλά ἡ ἴδια ἡ νίκη ἀπέναντι στό θάνατο. Ἀκόμα καί οἱ μαθητές τοῦ δυσκολεύτηκαν νά τό πιστέψουν. Ἔπρεπε νά φανερωθεῖ γιά νά τό ἀντιληφθοῦν καί εἰδικά ὁ ἀπόστολος Θωμάς ἄν δέ ἄγγιζε τά σημάδια τοῦ Κυρίου δέν τό πίστευε. Καί τό πίστεψε μόλις εἶδε τόν Κύριο. Τόν εἶδαν ὅμως. Ὁλοζώντανο μπροστά τους. Στή σημερινή ἐποχή θά ἔλεγε κάποιος πώς εἶναι παραίσθηση. Καί ὅμως ὄχι. Οἱ Ἀπόστολοι ξέρουν τί εἶδαν. Ἕναν ζῶντα Χριστό.  
         Ἐμεῖς ὅμως μέ τά φτωχά μάτια σάν ἄλλοι Θωμάδες συνεχίζουμε νά μή βλέπουμε αὐτή τή μεγάλη χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί ψάχνουμε ἀποδείξεις ὅλη τήν ὥρα. Δηλώνουμε πιστοί καί ὅμως δέν μποροῦμε νά πιστέψουμε αὐτό πού μᾶς ἔδωσε τή σωτηρία. Δέν μποροῦμε νά δοῦμε αὐτό πού ἔχει ἀποδειχτεῖ ἐξ ἀρχῆς. Καί ὅλο ζητᾶμε σημάδια. Τά σημάδια τά δίνει ὁ Θεός ἀλλά οὔτε αὐτά τά βλέπουμε. Καλούμαστε στό δεῖπνο τῆς χαρᾶς μέ τή μετοχή μας στή Θεία Λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως διά τῆς μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Καλούμαστε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Κύριο. Νά ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως. Τό ἴδιο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου τά ὁποία θυσίασε γιά ἐμᾶς. Μᾶς λέει ἐνωθεῖτε μαζί μου. Νά καί οἱ χειροπιαστές ἀποδείξεις πού ζητᾶμε. Ἀλλά καί πάλι ἀμφιβάλλουμε καί δέν λέμε νά τό κατανοήσουμε. Μά πῶς νά ἑνωθοῦμε μέ κάποιον πού πέθανε; Μήπως πραγματικά Ἀναστήθηκε ; Μήπως οἱ ἀμφιβολίες εἶναι ἁπλά ἀμφιβολίες δικές μας, ἐξαιτίας τῆς ὀλιγοπιστίας μας καί ὄχι οὐσιαστικές; Μήπως πρέπει νά ζοῦμε τήν Ἀνάσταση κάθε φορᾶ πού κοινωνοῦμε καθότι λαμβάνουμε Σῶμα καί Αἷμα ζῶντος Χριστοῦ; Ἤ μήπως κάθε φορᾶ ὡς «καλοί ἄπιστοι» μένουμε μέ τίς ἴδιες ἀμφιβολίες καί ταλαντευόμαστε ἄδικα; Τήν ἀπάντηση  μποροῦμε νά τή βροῦμε πάλι στά λόγια του Χριστοῦ ἀπευθυνόμενος στόν Ἀπόστολο Θωμά: «ὄτι εωρακας μέ, πεπίστευκας· μακάριοι οἰ μή ιδοντες καί πιστευσαντες».
         Ἄς πιστέψουμε ὁλοκληρωτικά φέτος ἀδελφοί μου στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καθότι δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία περί τοῦ γεγονότος τούτου. Ἄς μήν τό βλέπουμε μέ τά μάτια τοῦ σώματος, ἀλλά ἄς τό δοῦμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς. Εὐτυχισμένοι λέει ὁ Κύριος ὅσοι δέν βλέπουν καί πιστεύουν. Εὐτυχισμένοι δηλαδή αὐτοί πού δέν περιμένουν κάποια ἀπόδειξη γιά νά πιστέψουν. Αὐτή τήν πίστη πρέπει νά ἔχουμε, τήν ἁγνή, τήν καρδιακή καί τότε ὁ νοῦς δέν θά ἀναζητᾶ τίποτα. Οὔτε θά μᾶς γεμίζει ἀμφιβολίες. Ἄς ἑνωθοῦμε πραγματικά μέ τόν Χριστό μας καί νά μεταβάλλουμε τόν ἑαυτό μας καί νά ζήσουμε δίπλα του διότι πέρα ἀπό τό Θεό κανένα νόημα δέν ὑπάρχει σέ αὐτή τή ζωή. Ἄς ζήσουμε πραγματικά τήν Ἀνάσταση, γιατί εἴμαστε παρόντες στήν ἔγερση τοῦ Κυρίου καί νά ψάλλουμε μέ μία φωνή: «Χριστός Ἀνέστη».

Χρόνια σας πολλά καί εὐλογημένα.




Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Η Ακολουθία της Αποκαθήλωσης και του Επιταφίου Θρήνου


" τε κατλθες πρός τόν θάνατον, ζωή θάνατος
τότε τόν ἄδην ἐνέκρωσας, τή ἀστραπή τῆς Θεότητος... "

   
εσχήμων ωσήφ, πό το ξύλου,
καθελν, τό χραντόν σου Σμα" 

  
  Τό πρωί τς Μεγάλης Παρασκευς,  τελεται στίς κκλησίες μας, κολουθία τν ρν καί το σπερινο της ποκαθηλώσεως, που τό γιο καί Ζωοποιό Σμα το Κυρίου μς ναποτίθεται στό κουβούκλιο το πιταφίου, πρός προσκύνηση τν πιστν.  

    

" τε κ το ξύλου σέ νεκρόν, ριμαθαίας καθελε, τήν τν πάντων ζωήν, σμύρνη καί σινδόνι σέ Χριστέ κήδευσε, καί τ πόθω πείγετο, καρδία, καί χείλει, σμα τό κήρατον, σού περιπτύξασθαι, μως συστελλόμενος φόβω, χαίρων νεβόα σοί. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε".  
     
  Τό βράδυ τς Μεγάλης Παρασκευς (Μέγα Σάββατο),  ορτάζουμε "τήν Θεοσωμόν ταφήν καί τήν ες δου κάθοδον" το Κυρίου. κκλησία διά τς μνωδίας της, κφράζει τήν κπληξη τς μπροστά στό παράδοξό της ταφς το Θεο καί ταυτόχρονα τήν βεβαιότητά της, πώς "τοτο  Σάββατον στι τό περευλογημένον, ν Χριστός φυπνώσας ναστήσεται τριήμερος".

     Ἡ ταφή βέβαια ἔγινε τό ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἔκρινε ὀρθό νά ἀφιερώσει ἰδιαίτερη καί ξεχωριστή μέρα πρός τιμήν καί μελέτη τοῦ μυστηριώδους αὐτοῦ γεγονότος.
    Χριστός ναπαύεται μέσα στόν τάφο, πως ""ναπαύθηκε" ταν πρωτοδημιούργησε τόν κόσμο τήν βδομη μέρα.μως ναπαύεται ς Θεάνθρωπος.   
  Τό πανάχραντο σμα Το θάπτεται στόν τάφο, λλά πνευματικά διος μεταβαίνει στόν δη καί συνεχίζει τό σωτηριδες ργο του. Καλε κοντά Το λους τους δίκαιούς της Παλαις Διαθήκης, πό τόν δάμ καί τήν Εα μέχρι τούς σχατους νθρώπους το Θεο, στε νά μήν λείψει κανείς πό τό παγκόσμιο προσκλητήριο τς σωτηρίας, πού εναι τελικά μία ναδημιουργία το κόσμου καί τς λοκλήρωσης τς νθρωπότητας. κάθοδος ατή ταν τό τελειωτικό χτύπημα κατά το θανάτου.  
" Ἡ ζωή ἐν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Ἀγγέλων στρατιαί
ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν".
  Στήν βυζαντινή εἰκονογραφία ὁ Κύριος παρουσιάζεται κατερχόμενος στόν Ἅδη μέ δόξα κρατώντας τόν Τίμιο Σταυρό Του. Συντρίβει τίς πύλες τοῦ Ἅδη καί ἀνασύρει ἀπό 'κει τόν Ἀδάμ, τήν Εὕα, τόν Ἄβελ, τούς Πατριάρχες, τούς προφῆτες καί ὅλους του δικαίους της Παλαιᾶς Διαθήκης.
     Στόν ρθρο το Μεγάλου Σαββάτου (τό πόγευμα τς Μ. Παρασκευς), ψάλλονται τά γκώμια, δηλαδή σύντομα τροπάρια πού ξιστορον τά Πάθη το Κυρίου, ξυμνον τήν ταφή Του καί διασαλπίζουν τή νίκη Το κατά το θανάτου. Πρός τό τέλος το ρθρου γίνεται καί περιφορά το πιταφίου γύρω πό τούς δρόμους τς νορίας.    
" γλυκύ μου αρ, γλυκήτατόν μου Τέκνον, πο δυ σου τό κάλλος;"






Οι Κατηχητές του Ιερού Ναού



Τα Εγκώμια του Επιταφίου, από τα κορίτσια των Κατηχητικών Τμημάτων

"ρραναν τόν τάφον α μυροφόροι μύρα λίαν πρωί λθοσαι"


    Ὅπως κάθε χρόνο, ἔτσι καί φέτος, τά κορίτσια τῶν κατηχητικῶν ὅλων τῶν βαθμίδων ἔψαλλαν τά Ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου Θρήνου. 
    Τά κατηχητόπουλα τῆς Ἐνορίας μας, οἱ νεαρές μυροφόρες καί μαυροφόρες τοῦ Κυρίου, μέ πολλή ὄρεξη καί μεγάλη προσμονή  γιά τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἀφοῦ προετοιμάστηκαν τίς τελευταῖες ἡμέρες κατάφεραν νά ἀποδώσουν μέ τόν καλύτερο τρόπο τίς τρεῖς στάσεις τῶν Ἐγκωμίων, ἐνῶ ἐπίσης συνόδεψαν καί τόν Ἐπιτάφιο, κατά τήν περιφορά του στούς δρόμους τῆς Ἐνορίας, ραίνοντας τόν μέ λουλούδια καί ψάλλοντας.  


























Ο Στολισμός του Επιταφίου

      
       Μέ βαθιά κατάνυξη καί μεγάλη τή συμμετοχή τν πιστν, στολίστηκε καί φέτος πιτάφιος του Κυρίου μας. στολισμός το πιταφίου ξεκίνησε τά μεσάνυχτα τς Μεγάλης Πέμπτης καί λοκληρώθηκε τά ξημερώματα τς Μεγάλης Παρασκευς, ν τόν πιμελήθηκαν ο κυρίες τς νορίας καί τά νεαρά κορίτσια τν κατηχητικν τμημάτων

   
  φο λοκληρώθηκε στολισμός, τό περίτεχνο πό νθη κουβούκλιο, τοποθετήθηκε στό μέσον του ερο Ναο, μέσα στό ποίο κατα τήν κολουθία τς ποκαθηλώσεως θα ναπαυτε τό Πανάγιο Σμα το Κυρίου μας.    





Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η Σταύρωσις του Κυρίου


«πί ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ... »



      Τό βράδυ τς Μεγάλης Πέμπτης (Μεγάλη Παρασκευή)  κκλησία μς τελε τήν μοναδική καί θαυμάσια  κολουθία τν Παθν το Κυρίου, ποία εναι ερέως γνωστή ς κολουθία τν «δώδεκα εαγγελίων», ξαιτίας το γεγονότος, τι περιέχει τήν νάγνωση δώδεκα εαγγελικν περικοπν  ο ποες περιγράφουν λα τά θαυμαστά  γεγονότα τν Παθν το Κυρίου.

Τά χραντα  Πάθη το Χριστο ναφέρονται ναλυτικά στό συναξάρι τς μέρας μέ τήν σειρά, πού λαβαν χώρα:  Τή γία καί Μεγάλη Παρασκευή τά για καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη το Κυρίου καί Θεο καί Σωτρος μν ησο Χριστο πιτελομεν· τούς μπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς βρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ξος, τούς λους, τήν λόγχην· καί πρό πάντων τόν σταυρόν καί τόν θάνατον,  δί’ μς κν κατεδέξατο· τι δέ καί τήν το εγνώμονος ληστο, το συσταυρωθέντος ατ, σωτήριον ν τ σταυρ μολογίαν.

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανον ἐν νεφέλαις. 'Ράπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχη ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἒνδοξόν σου ἀνάστασιν».
«... Ἄφες αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην.
οὐ γὰρ οἴδασιν οἱ ἄνομοι, τί ἀδίκως πράττουσιν
» 
  
             Υός το Θεο, τό να πό τά τρία πρόσωπα τς γίας Τριάδας, προδίδεται, συλλαμβάνεται καί  δηγεται ς γκληματίας στό δικαστήριο,   νέχεται τόν ξευτελισμό καί τά βασανιστήρια τν φανατισμένων ουδαίων, σηκώνει στούς μους Το τόν Σταυρό καί νέρχεται στόν φρικτό Γολγοθά. κε, πλώνοντας τά χραντα χέρια Του στόν Σταυρό πομένει τόν πιό πονείδιστο θάνατο, νάμεσα σέ δύο ληστές καί δίδει «τήν ψυχήν το λύτρον ντί πολλν», γιά νά ξαλείψει τίς μαρτίες λου του νθρωπίνου γένους! δέ Σταυρός μελλε πό κείνη τήν μέρα νά μεταβληθε πό ταπεινωτικό μέσο κτέλεσης καί τιμωρίας σέ αώνιο  σύμβολο νίκης, θριάμβου, πίστης καί σωτηρίας.
Ο θλιοι σταυρωτές Του νομίζοντας, πώς εχαν  πιτύχει τήν τιμωρία καί τήν ξόντωσή Του, μπαίζουν τόν Κύριο προκαλώντας Τόν νά κατεβε πό τόν Σταυρό, γιά νά ποδείξει μέ ατόν τόν τρόπο τήν θεότητά Του, τόν χλευάζουν ς ψεύτικο βασιλέα, παίζουν στά ζάρια τά μάτιά Του καί στήν δίψα Το προσφέρουν  ξύδι ντί γιά νερό. « τς παραφροσύνης καί τς χριστοκτονίας!» Χριστός μως, δέν κάνει τίποτε π’σα Τόν προτρέπουν. Δέν θέλει νά ξαναγκάσει τούς νθρώπους στήν πίστη κάνοντας να κόμη μεγάλο θαμα. Θέλει ο νθρωποι νά πιστέψουν πό καρδις καί  μέ τήν λεύθερη βούλησή τους.

«... Ἐγείρεσθε, προσεύξασθε, μὴ τίς με ἀρνήσηται
 βλέπων με ἐν τῷ σταυρῷ. Μακρόθυμε δόξα σοι»
νας πό τούς δύο ληστές συναισθανόμενος τήν θεότητα το Χριστο καί τήν δική του μαρτία ναφωνε τήν σωτηριώδη μολογία : «μνήσθητί μου Κύριε ν τή Βασιλεία σου» γιά νά κούσει μέσως τήν δεσποτική διαβεβαίωση «…σήμερον μετ’ μο ση ν τ παραδείσω» καί νά κερδίσει πό κείνη κιόλας τήν ρα μία θέση στήν Βασιλεία το Θεο.    
Κύριος λίγο πρίν τό τέλος, ατεται τήν συγχώρεση γιά τούς σταυρωτές Του καί «κλίνας τήν κεφαλή» παραδίδει τό πνεμα, πακούοντας  πρός στιγμήν στήν «φυσική» νομοτέλεια. Θεός πεθαίνει γιά τούς νθρώπους καί λη πλάση συμπάσχει καί συνταράσσεται. «… λιος τάς κτίνας πέκρυψε, καί τό φέγγος ο στέρες πεβάλοντο. γ δέ σύν πολλ τ φόβω συνεκλονετο. θάλασσα φυγε, καί α πέτραι διερρύγνυντο. Μνημεα δέ πολλά νεώχθησαν, καί σώματα γέρθησαν γίων νδρν.» Τα σημεα, ατά καναν τόν κατόνταρχο τς φρουρς νά μολογήσει μέ παρρησία: « ληθς Θεο υός ν οτος» καί νά πιστέψει.



«ξέδυσαν μέ τά μάτιά μου
και ενέδυσαν με χλαμύδα κοκκίνην.
θηκαν πί τήν κεφαλήν μου
στέφανον ξ κανθν
καί πί τήν δεξιάν μου χείρα
δωκαν κάλαμον,
να συντρίψω ατούς
ς σκεύη κεραμέως».


Ο μαθητές Το βρίσκονται σκορπισμένοι καί κρυμμένοι «διά τόν φόβο τν ουδαίων». Κάτω πό τόν Σταυρό βρίσκεται μόνο Παναγία μας  καί ωάννης «γαπημένος μαθητής», στόν ποο Κύριος μπιστεύεται στό ξς τήν μητέρα Του.
νερχόμενοι νοερά στόν Γολγοθά καί τενίζοντας τόν Σταυρό το Κυρίου μας, ς προσπαθήσουμε νά συναισθανθομε τό μεγαλεο του Πάθους καί το Θανάτου Του καί ς Τόν δοξάσουμε μέ εγνωμοσύνη πολλή γιά τήν σωτηρία μας. ς μολογήσουμε τήν πίστη μας σέ κενον μέ θάρρος, πως κατόνταρχος. ς  Τόν γαπήσουμε ληθινά  κι ς μήν Τόν γκαταλείψουμε ποτέ, πως ωάννης.  Τέλος, ς μιμηθομε τήν βαθειά καί ελικρινή  μετάνοια το ληστ γιά νά κούσουμε κι μες το  «… σήμερον μετ’ μο ση ν τ παραδείσω..» καί νά κερδίσουμε τήν Βασιλεία το Θεο.







Οι Κατηχητές του Ιερού Ναού