Η διανομή των Βαΐων στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

Εμπειρία ζωής, μια ευλογημένη συνήθεια...

του Δημήτρη Αντωνόπουλου

   Ἀκοῦμε πολλούς ἀνθρώπους μας σήμερα νά ἀποκαλοῦν ὡς ἐμπειρία ζωῆς μία ἐκδρομή σ’ ἕνα παράξενο καί περίεργο μέρος, μία ἀνάβαση ἤ κατάβαση σ’ ἕνα φαράγγι, μία κατάδυση στό βυθό τῆς θάλασσας καί ὅτι ἀκόμη μπορεῖ νά σέ συνεπάρει καί δέν εἶναι ἐφικτό νά τό κάνει ὁ κάθε ἄνθρωπος καθημερινά. Κανείς δέν λέει ὅτι δέν εἶναι καί θά συμφωνήσω μέ ὅλους αὐτούς. Μέ μία βασική ὅμως διευκρίνιση. Αὐτή ἡ ἐμπειρία ζωῆς ἀφορᾶ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό καί τήν εὐχαρίστηση τῆς ἐπιθυμίας του.

  Τί γίνεται ὅμως, ὅταν κάνεις κάτι μέ μοναδικό σκοπό τήν εὐχαρίστηση καί τήν χαρά τοῦ συνανθρώπου σου καί ὄχι τοῦ ἴδιου σου τοῦ ἑαυτοῦ; 

  Μία τέτοια ἐμπειρία ζωῆς εἴχαμε σήμερα τήν εὐκαιρία νά βιώσουμε ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀνταποκριθήκαμε στό κάλεσμα τῆς Ἐνορίας τοῦ Ι. Ν. τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου & Παύλου γιά νά μοιράσουμε βάγια στό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο Λάρισας. 

  Μία τέτοια ἡμέρα γιορτινή, πού ὅλοι λίγο πολύ τήν περνοῦν οἰκογενειακά, κάποιοι συνάνθρωποί μας βρίσκονται στό κρεβάτι τοῦ πόνου. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους προσπαθήσαμε νά τούς κάνουμε νά αἰσθανθοῦν καλύτερα, καί πέρα ἀπό τίς εὐχές καί τήν εὐλογία μέ τά βάγια, νά τούς θυμίσουμε ὅτι ἔρχεται τό Πάσχα καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε μετά τήν Σταύρωση ἔρχεται ἡ Ἀνάσταση. Ἔτσι καί γι’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἡ δική τους «Σταύρωση», ἡ ἀρρώστια πού βιώνουν, νά εἶναι προσωρινή καί γρήγορα νά ἐπιστρέψουν στά σπίτια τους καί τούς δικούς τους ἀνθρώπους. 

   Μετά τό πέρας τῆς Θ. Λειτουργίας ἤμασταν ἕτοιμοι γιά τήν «ἐκδρομή» μας. Μέ τίς εὐλογίες τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τίς εὐχές τοῦ ἐφημερίου π. Δημητρίου, ξεκινήσαμε γιά τό νοσοκομεῖο. Χωριστήκαμε σέ ὁμάδες καί ἀρχίσαμε τίς ἐπισκέψεις στά δωμάτια τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν μας.

Οἱ στιγμές πού ἀκολούθησαν ἦταν ὁμολογουμένως συγκινητικές. Οἱ ἀσθενεῖς καί οἱ συνοδοί τούς μᾶς δεχόντουσαν μέ χαρά καί μέ ἀκόμη μεγαλύτερη ἔπαιρναν τά εὐλογημένα βάγια. Κάποιοι μέσα στόν πόνο τους δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναι Κυριακή τῶν Βαΐων. Δακρύζουν ἀπό χαρά πού βρεθήκαμε ἐμεῖς γιά νά τούς τό θυμίσουμε. Μᾶς εὐχαριστοῦν γιά τά βάγια καί ταυτόχρονα γιά τήν ἐπίσκεψη. Ἕνας ξένος στό δωμάτιο γιά εὐχές δέν περνᾶ ἀπαρατήρητος.

   Σ’ ἕνα δωμάτιο πού μπαίνουμε μᾶς δέχεται μία μητέρα, πού ἔχει στό κρεβάτι τοῦ πόνου τό παιδί της ἀπό τροχαῖο. Τά δάκρυα τῆς εἶναι ἐμφανῆ καί παίρνοντας τά βάγια μᾶς λέει: « Μόλις ἔλεγα, Παναγία μου χρονιάρα μέρα σήμερα καί εἴμαστε μόνοι μας . Δέν θά ἔρθει ἕνας ἄνθρωπος νά μᾶς πεῖ χρόνια πολλά…. Καί ἀνοίγει ἡ πόρτα καί μπαίνετε ἐσεῖς…» Ἐνστικτωδῶς ἀπαντήσαμε περαστικά καί γρήγορα σπίτι σας, ὅμως στό μυαλό ἡ σκέψη εἶναι μία: Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός.

  Ἡ εὐχάριστη αὐτή ἐξόρμηση, σιγά σιγά τελειώνει καί παίρνουμε τό δρόμο γιά τά σπίτια μας, γεμάτοι χαρά ὅτι συμβάλαμε στό νά νιώσει καλύτερα ὁ ἀσθενής ἀδελφός μας. Ὅλοι μαζί δώσαμε πρῶτα ὁ Θεός ραντεβού, τοῦ χρόνου Κυριακή τῶν Βαΐων στήν Ἐνορία, γιά νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Καλός Θεός νά ἀπολαύσουμε μία ἀκόμη ἐμπειρία ζωῆς.