Πρωτοβουλία και Ιερό έθιμο πλέον είναι στην Ενορία μας και το καθιερωμένο Μνημόσυνο στον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους ηρωικούς προμάχους της Βασιλεύουσας, οι οποίοι έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι κατά την αποφράδα ημέρα της αλώσεως.
Το Ιερό Μνημόσυνο τελείται κάθε χρόνο, την πλησιέστερη Κυριακή της επετείου (29 Μαΐου) στον Ιερό Ενοριακό μας Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, με πρωτοβουλία του Τμήματος των Νεανικών Διαλόγων της Ενορίας και με την συμμετοχή πλήθους κόσμου.Κύριος σκοπός τους να αφυπνίσουν εθνικά τον ευσεβή λαό και να συμβάλουν, ώστε να κρατηθεί άσβεστη η αγάπη για την Μαρτυρική Πόλη του Γένους και η μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την προάσπισή Της.
Κατά την περασμένη (Μάιος 2011) θλιβερή επέτειο της αλώσεως, οι νέοι της Ενορίας, συνέταξαν και διένειμαν στο εκκλησίασμα ένα επετειακό δίπτυχο, το οποίο περιείχε σκέψεις αναφορικά με την άλωση της Κωνσταντινούπολης και την σύνδεσή της με την σημερινή δύσκολη κατάσταση, την οποία διέρχεται η Πατρίδα μας.Το περιεχόμενό του φυλλαδίου είχε ως εξής:
Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ
Πεντακόσια πενήντα οκτώ χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την αποφράδα εκείνη ημέρα, κατά την οποία η Πόλη της Θεοτόκου, η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Βασιλεύουσα Πόλη, η Πόλη των Πόλεων έπεσε στα χέρια των Τούρκων και μαζί της οδηγήθηκε στη σκλαβιά και στο σκοτάδι για περισσότερα από τετρακόσια χρόνια το Γένος των Ρωμιών, το οποίο είχε μεγαλουργήσει εκεί για αιώνες ακολουθώντας το λαμπρό παράδειγμα των αρχαίων προγόνων Του.
Ήταν εκείνη η μαύρη και σκοτεινή Τρίτη 29 Μαΐου του 1453, όταν οι ήρωες Ρωμιοί της Πόλης με επικεφαλής τον Μαρτυρικό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αφού πρώτα λειτουργήθηκαν και μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων, έδωσαν την ύστατη μάχη υπέρ βωμών και εστιών, μια μάχη σαφώς άνιση, αφού η στρατιωτική δύναμη των Τούρκων ήταν πολλαπλάσια της δική τους, μια μάχη προφανώς χαμένη, αφού ούτε τα όπλα, ούτε και τα τείχη μπορούσαν πλέον να σώσουν την Βασιλεύουσα, αλλά και μια μάχη γεμάτη μεγαλείο, όχι άδικα δοσμένη, μια μάχη που ξεχείλιζε από ηρωισμό και αυτοθυσία, Πίστη στο Θεό και ελπίδα ακόμα και για το αδύνατο!
Η αποστομωτική απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ, όταν εκείνος με υποτιμητική διάθεση και έχοντας βέβαιη την νίκη ζήτησε από τους Ρωμιούς να παραδοθούν αμαχητί, μένει στο διάβα των αιώνων ως μνημείο ηρωισμού και αντηχεί μέχρι σήμερα προκαλώντας ρίγη συγκινήσεως σε κάθε γνήσια Ελληνική ψυχή: «Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν, ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.»
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ως άλλος Λεωνίδας, κοίταξε κατάματα τις ορδές των Τούρκων, οι οποίοι σαν λυσσασμένα σκυλιά είχαν περικυκλώσει την Πόλη και με ανδρεία βροντοφώναξε ένα ακόμη «μολών λαβέ», χωρίς καθόλου να υπολογίσει την ζωή του, ούτε πολύ περισσότερο να σκεφθεί, έστω για μια στιγμή, να εγκαταλείψει τον λαό και την Πόλη του! Έμεινε όρθιος εκεί μέχρι την τελευταία ώρα, όταν από την Κερκόπορτα οι Τούρκοι κατάφεραν να εισέλθουν στην Πόλη, και έπεσε ηρωικά μαχόμενος μαζί με τους υπόλοιπους μάρτυρες της αλώσεως.
Η βαθειά οδύνη για την άδικη απώλεια της Πόλης κατέλαβε όλη την υπόδουλη Ρωμιοσύνη, η οποία δεν μπορούσε με τίποτε να παραδεχτεί πως όλο εκείνο το μεγαλείο είχε γίνει πια βορά στα χέρια των απίστων κατακτητών. Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει, πως η Μεγάλη Εκκλησιά μας, η Αγιά Σοφιά, είχε λεηλατηθεί, πως είχε πλημμυρίσει από το αίμα εκατοντάδων αθώων θυμάτων, πως είχε «μαγαριστεί από τα άπιστα σκυλιά». Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει με την ανθρώπινη λογική το πως και το γιατί έγινε αυτή η καταστροφή. Έτσι, ως μόνη αιτία για τον χαλασμό αυτόν απέμεινε, το «θέλημα Θεού», στο οποίο δεν μπορεί να εναντιωθεί κανείς.
Σε αυτό το θέλημα του Θεού υπακούουν μέχρι σήμερα η Μαρτυρική Πόλη και οι λίγοι Ρωμιοί, που έχουν απομείνει με επικεφαλής τον σεπτό Πατριάρχη του Γένους. Παραμένουν, υπομένουν και περιμένουν καρτερικά εκεί «άχρι καιρού», σηκώνοντας καθημερινά τον δικό τους δυσβάσταχτο Σταυρό του Μαρτυρίου, για να κρατούν εσαεί αναμμένη την φλόγα της Ορθοδοξίας και της Ρωμιοσύνης.
Σήμερα, που η Πατρίδα μας κινδυνεύει από μια νέα άλωση, από μια νέα, διαφορετικής μορφής σκλαβιά, από έναν ζυγό διαφορετικό, αλλά εξίσου δυσβάσταχτο με τον τουρκικό, το παράδειγμα των ηρώων της Βασιλεύουσας είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο. Πρέπει κι εμείς οι Νεοέλληνες να δείξουμε την ίδια Πίστη στον Θεό, τον ίδιο ηρωισμό, την ίδια αυτοθυσία, την ίδια αγάπη για την Πατρίδα με εκείνους. Σήμερα όσο ποτέ, είναι ανάγκη να διδαχθούμε από την Ιστορία μας, να έχουμε μνήμη των αγώνων και των θυσιών του Γένους, να αντισταθούμε σθεναρά σε όποιους επιβουλεύονται την Πατρίδα μας, να παραμείνουμε αμετακίνητοι σε όσα παρέδωσαν σε μας οι πρόγονοί μας, να τα διαφυλάξουμε χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, και να τα παραδώσουμε ακέραια στις γενιές, που θα ακολουθήσουν.
Όσες δυσκολίες κι αν περάσουμε, όσες μικρές ή μεγαλύτερες ήττες κι αν τύχει να δοκιμάσουμε, όσο κι αν ταπεινωθούμε, πρέπει να αντισταθούμε με ηρωισμό και να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του υπόδουλου τότε Γένους, το οποίο έκανε τον πόνο τραγούδι και παρηγορώντας την δακρυρροούσα Παναγία, κατόρθωσε να λάβει κουράγιο, δύναμη και ελπίδα για να ορθοποδήσει, να συνεχίσει την πορεία Του και να λυτρωθεί από την σκλαβιά. Την δε θυσία του τελευταίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των Μαρτύρων της Πόλης έκανε θρύλο, ώστε όσα χρόνια κι αν περάσουν, να μην σβήσει ποτέ το ελπιδοφόρο μήνυμα:
«πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ' ναι»!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου