Η Σταύρωσις του Κυρίου

«Ἐπί ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ... »

      Τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης (Μεγάλη Παρασκευή) ἡ Ἐκκλησία μᾶς τελεῖ τήν μοναδική καί θαυμάσια  Ἀκολουθία τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία εἶναι εὐρέως γνωστή ὡς ἡ Ἀκολουθία τῶν «δώδεκα εὐαγγελίων», ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος, ὅτι περιέχει τήν ἀνάγνωση δώδεκα εὐαγγελικῶν περικοπῶν  οἱ ὁποῖες περιγράφουν ὅλα τά θαυμαστά  γεγονότα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου.

Τά ἄχραντα  Πάθη τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρονται ἀναλυτικά στό συναξάρι τῆς ἡμέρας μέ τήν σειρά, πού ἔλαβαν χώρα:  Τή Ἁγία καί Μεγάλη Παρασκευή τά ἅγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν· τούς ἐμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην· καί πρό πάντων τόν σταυρόν καί τόν θάνατον, ἅ δί’ ἠμᾶς ἐκῶν κατεδέξατο· ἔτι δέ καί τήν τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῶ, σωτήριον ἐν τῷ σταυρῶ ὁμολογίαν.

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανον ἐν νεφέλαις. 'Ράπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχη ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἒνδοξόν σου ἀνάστασιν».

«... Ἄφες αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην.
οὐ γὰρ οἴδασιν οἱ ἄνομοι, τί ἀδίκως πράττουσιν »   

            Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό ἕνα ἀπό τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας, προδίδεται, συλλαμβάνεται καί  ὁδηγεῖται ὡς ἐγκληματίας στό δικαστήριο,   ἀνέχεται τόν ἐξευτελισμό καί τά βασανιστήρια τῶν φανατισμένων Ἰουδαίων, σηκώνει στούς ὤμους Τοῦ τόν Σταυρό καί ἀνέρχεται στόν φρικτό Γολγοθά. Ἐκεῖ, ἁπλώνοντας τά ἄχραντα χέρια Του στόν Σταυρό ὑπομένει τόν πιό ἐπονείδιστο θάνατο, ἀνάμεσα σέ δύο ληστές καί δίδει «τήν ψυχήν τοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν», γιά νά ἐξαλείψει τίς ἁμαρτίες ὅλου του ἀνθρωπίνου γένους! Ὁ δέ Σταυρός ἔμελλε ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα νά μεταβληθεῖ ἀπό ταπεινωτικό μέσο ἐκτέλεσης καί τιμωρίας σέ αἰώνιο  σύμβολο νίκης, θριάμβου, πίστης καί σωτηρίας.

Οἱ ἄθλιοι σταυρωτές Του νομίζοντας, πώς εἶχαν  ἐπιτύχει τήν τιμωρία καί τήν ἐξόντωσή Του, ἐμπαίζουν τόν Κύριο προκαλώντας Τόν νά κατεβεῖ ἀπό τόν Σταυρό, γιά νά ἀποδείξει μέ αὐτόν τόν τρόπο τήν θεότητά Του, τόν χλευάζουν ὡς ψεύτικο βασιλέα, παίζουν στά ζάρια τά ἱμάτιά Του καί στήν δίψα Τοῦ προσφέρουν  ξύδι ἀντί γιά νερό. «Ὤ τῆς παραφροσύνης καί τῆς χριστοκτονίας!» Ὁ Χριστός ὅμως, δέν κάνει τίποτε ἀπ’ὅσα Τόν προτρέπουν. Δέν θέλει νά ἐξαναγκάσει τούς ἀνθρώπους στήν πίστη κάνοντας ἕνα ἀκόμη μεγάλο θαῦμα. Θέλει οἱ ἄνθρωποι νά πιστέψουν ἀπό καρδιᾶς καί  μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή τους.

«... Ἐγείρεσθε, προσεύξασθε, μὴ τίς με ἀρνήσηται
 βλέπων με ἐν τῷ σταυρῷ. Μακρόθυμε δόξα σοι»

Ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές συναισθανόμενος τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί τήν δική του ἁμαρτία ἀναφωνεῖ τήν σωτηριώδη ὁμολογία : «μνήσθητί μου Κύριε ἐν τή Βασιλεία σου» γιά νά ἀκούσει ἀμέσως τήν δεσποτική διαβεβαίωση «…σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσω» καί νά κερδίσει ἀπό ἐκείνη κιόλας τήν ὥρα μία θέση στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.    

Ὁ Κύριος λίγο πρίν τό τέλος, αἰτεῖται τήν συγχώρεση γιά τούς σταυρωτές Του καί «κλίνας τήν κεφαλή» παραδίδει τό πνεῦμα, ὑπακούοντας  πρός στιγμήν στήν «φυσική» νομοτέλεια. Ὁ Θεός πεθαίνει γιά τούς ἀνθρώπους καί ὅλη ἡ πλάση συμπάσχει καί συνταράσσεται. «…ὁ ἥλιος τάς ἀκτίνας ἀπέκρυψε, καί τό φέγγος οἱ ἀστέρες ἀπεβάλοντο. Ἡ γῆ δέ σύν πολλῶ τῷ φόβω συνεκλονεῖτο. Ἡ θάλασσα ἔφυγε, καί αἵ πέτραι διερρύγνυντο. Μνημεῖα δέ πολλά ἀνεώχθησαν, καί σώματα ἠγέρθησαν ἁγίων ἀνδρῶν.» Τα σημεῖα, αὐτά ἔκαναν τόν Ἑκατόνταρχο τῆς φρουρᾶς νά ὁμολογήσει μέ παρρησία: « ἀληθῶς Θεοῦ υἱός ἤν οὗτος» καί νά πιστέψει.

«Ἐξέδυσαν μέ τά ἱμάτιά μου

και ενέδυσαν με χλαμύδα κοκκίνην.

Ἔθηκαν ἐπί τήν κεφαλήν μου

στέφανον ἐξ ἀκανθῶν

καί ἐπί τήν δεξιάν μου χείρα

ἔδωκαν κάλαμον,

ἴνα συντρίψω αὐτούς

ὡς σκεύη κεραμέως».

Οἱ μαθητές Τοῦ βρίσκονται σκορπισμένοι καί κρυμμένοι «διά τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων». Κάτω ἀπό τόν Σταυρό βρίσκεται μόνο ἡ Παναγία μας  καί ὁ Ἰωάννης ὁ «ἠγαπημένος μαθητής», στόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἐμπιστεύεται στό ἑξῆς τήν μητέρα Του.
Ἀνερχόμενοι νοερά στόν Γολγοθά καί ἀτενίζοντας τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, ἄς προσπαθήσουμε νά συναισθανθοῦμε τό μεγαλεῖο του Πάθους καί τοῦ Θανάτου Του καί ἄς Τόν δοξάσουμε μέ εὐγνωμοσύνη πολλή γιά τήν σωτηρία μας. Ἄς ὁμολογήσουμε τήν πίστη μας σέ Ἐκεῖνον μέ θάρρος, ὅπως ὁ Ἑκατόνταρχος. Ἄς  Τόν ἀγαπήσουμε ἀληθινά  κι ἄς μήν Τόν ἐγκαταλείψουμε ποτέ, ὅπως ὁ Ἰωάννης.  Τέλος, ἄς μιμηθοῦμε τήν βαθειά καί εἰλικρινή  μετάνοια τοῦ ληστῆ γιά νά ἀκούσουμε κι ἐμεῖς το  «… σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσω..» καί νά κερδίσουμε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Οι Κατηχητές του Ιερού Ναού