Ο Σεσωσμένος και ο πραγματικά Άσωτος Υιός

Του Αναγνώστη
 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας

   Τριώδιο…μια πραγματικά μεγάλη και πολύ σημαντική εποχή για τον κάθε χριστιανό. Όχι για τα καρναβάλια και για κάθε λογής ξενόφερτου στοιχείου που εμφανίζεται αυτή την περίοδο, αλλά μια σπουδαία περίοδος προετοιμασίας για τον κάθε άνθρωπο ώστε να βιώσει τα πάθη, τη Σταύρωση και εν τέλει την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σπουδαίες ευαγγελικές περικοπές περιλαμβάνονται σε αυτήν την περίοδο που όλες μας διδάσκουν και από κάτι το ξεχωριστό. 

   Έτσι και η παραβολή του ασώτου υιού είναι μια από τις πολύ σημαντικές και βαρυσήμαντες περικοπές του ιερού μας Ευαγγελίου, καθότι διδάσκει την ειλικρινή μετάνοια που οφείλει να δείξει ο άνθρωπος για τις αμαρτίες του και τις αδυναμίες του.
   Παρόλα αυτά, θα κάνω την έκπληξη και δεν θα ασχοληθώ άμεσα με την ευαγγελική αυτή περικοπή. Αλλά θα δώσω μια ώθηση σε έναν προβληματισμό ο οποίος θα μπορούσε να είναι προέκταση του νοήματος της περικοπής αυτής. Όλοι γνωρίζουμε την περικοπή. Ο άσωτος υιός παίρνει το μερίδιο του και φεύγει και το σπαταλάει άνομα και εν τέλει μετανοεί γυρνώντας πίσω και ζητώντας συγνώμη από τον πατέρα του. Έτσι, ο άνθρωπος έχοντας πάρει το δώρο της δημιουργίας από τον Κύριο, φεύγει μακριά του και σπαταλάει μέσα στην αμαρτία αυτό το δώρο του Θεού και με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος μας καλεί σε μετάνοια ενώπιον του και περιμένει με ανοιχτές αγκάλες να δεχτεί τον άσωτο υιό του, δηλαδή τον άνθρωπο, να τον συγχωρέσει και να του φορέσει τη λαμπρή στολή της μετανοίας.

   Απορώ όμως και συλλογίζομαι. Υπάρχει και ένας άλλος χαρακτήρας σε αυτήν την παραβολή. Ο αδερφός του ασώτου υιού ο οποίος έχει μείνει πιστός στον πατέρα, και βλέποντας την γιορτή που έχει στηθεί για τον αδερφό του, ως λογική συνέπεια παραπονιέται στον πατέρα του. Εκεί τελειώνει η ευαγγελική περικοπή μεν, όχι όμως και το νόημα δε. Προβληματίζομαι λιγάκι στο τι απογίνεται ο πιστός και υπάκουος υιός μετά το παράπονο του. Εισέρχεται στο γλέντι για να γιορτάσει την επιστροφή του αδελφού του; Τι συμβαίνει με αυτό τον άνθρωπο; Χάρηκε εν τέλει με την επιστροφή αυτή ή έμεινε με το παράπονο του; Ένα παράπονο εύλογο θα λέγαμε αφού  αυτός είναι υπάκουος στον πατέρα του, κάνει το θέλημα του, ενώ ο αδερφός του έχει σκορπίσει το μερίδιο του σε ξένη γη και άνομες πράξεις και παρόλα αυτά ο πατέρας κάνει  γλέντι για εκείνον που ασώτευσε και όχι για εκείνον που ήταν κοντά του. Ένα παράπονο που θα έπιανε τον καθένα μας σε αυτή τη θέση. Ένα παράπονο όμως που μπορεί να κρύβει εγωισμό βαθύ παράλληλα και να μη μας αφήνει να χαρούμε με την επιστροφή του αδερφού μας στον ίσιο δρόμο.

   Και αυτός είναι ο προβληματισμός, αν μπορώ να το πω έτσι. Ο πιστός υιός παρέμεινε πιστός; Χάρηκε όπως ο πατέρας; Ή έμεινε με το παράπονο και τον κυριέψανε ο εγωισμός και η ζήλεια; Κι αν το παράπονο ήταν από εγωισμό ή ζήλεια μετανόησε και αυτός ή παρέμεινε στα πάθη του τα οποία θα τον αποκόψουν από τη συμμετοχή στο γλέντι του πατέρα του; Έτσι είναι και για εμάς αυτή η ερώτηση, για όλους τους χριστιανούς. Λέμε πως προσευχόμαστε, πως εκκλησιαζόμαστε, πως νηστεύουμε, πως κάνουμε καλά έργα και Θεάρεστα. Όταν όμως έρχεται η ώρα που κάποιος «αμαρτωλός» άνθρωπος δηλώνει μετάνοια, εμείς πως συμμετέχουμε στο πανηγύρι που στήνει ο Θεός γι αυτόν τον άνθρωπο; Μας πιάνει το παράπονο ή χαιρόμαστε; Και αν μας πιάνει το παράπονο, μένουμε σε αυτό ή το βάζουμε στην άκρη και συμμετέχουμε στην χαρά; 
   Ως αντιπαραβολή μας δείχνει ένα άλλο παράδειγμα ο Χριστός, με την περικοπή του τελώνου και του φαρισαίου, την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τελώνης ως άσωτος υιός μετανοεί και ο φαρισαίος ως πιστός υιός δείχνει τα έργα του σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Όμως ο φαρισαίος συμπεριφέρεται με υπεροψία και εγωισμό απέναντι στον αδελφό του τον τελώνη. Με λίγα λόγια, μπορούμε να πούμε πως η μετάνοια είναι ένα γεγονός το οποίο πρέπει να μας διακατέχει όλους είτε άσωτοι είτε πιστοί υιοί. Ο Θεός δεν θα μετρήσει τα αμαρτήματα μας όσο την μετάνοια που δείχνουμε απέναντι σε αυτά. Εμείς μπορεί να κάνουμε όσα λέει ο Κύριος μας, όπως ο πιστός υιός της παραβολής του ασώτου. Όμως αυτά ίσως να μην είναι αρκετά αν δεν γίνονται από αγάπη προς τον Κύριο ή ακόμα και τον άσωτο αδελφό μας. Και αυτό φαίνεται από το πώς δεχόμαστε τον αδελφό μας και πόσο χαιρόμαστε με την επιστροφή του.

   
   Ας μην είμαστε φαρισαίοι ως προς το θέλημα του Θεού, δηλαδή να μη δείχνουμε μόνο το εγώ μας σε αυτά που κάνουμε θεωρώντας πως έχουμε τη δικαιολογία ότι «ορίστε εγώ έκανα πάντα το θέλημα σου Κύριε», αλλά ως τελώνες να μετανοούμε και ως άσωτοι και εμείς υιοί να ζητάμε συγνώμη και έλεος από τον Κύριο, γιατί μπορεί εμείς να λέμε ότι κάνουμε το θέλημα του Θεού και να είμαστε πιστοί υιοί, αλλά η υπεροψία και ο εγωισμός αυτός να μας οδηγήσουν σε χειρότερη ασωτία και εν τέλει να μας κλείσουν έξω από τη χαρά του Πατέρα για το απολωλός πρόβατο του.