Κρίση και κρίση…

  Του Αναγνώστη

 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της ενορίας

   Κρίση….δεν ακούμε άλλη λέξη εδώ και 2-3 χρόνια. Κρίση, κρίση, κρίση και εν τέλει γεννάται το ερώτημα: τι σημαίνει για τον άνθρωπο; Ο άνθρωπος ζει ή οδηγείται στην κρίση; Περνάει πραγματικά κρίση ή δεν έχει πέσει πραγματικά επάνω του; Ποια είναι τελικά η κρίση που μας καίει περισσότερο από κάθε τι;

  Περνάμε όλων των ειδών τις κρίσεις αυτή την περίοδο. Την οικονομική, των αξιών μας ως άνθρωποι, την κοινωνική μας κρίση. Τα βιώνουμε όλα αυτά τόσο έντονα σαν να έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου! Όλα αυτά που γίνονται στην κοινωνία μας και σε κάθε κοινωνία, αντιμετωπίζονται σαν να έχει φτάσει ο κόσμος στο τέλος του! Για ποιο τέλος πραγματικά μιλάτε; Που αν έρθει το τέλος, θα τρέχουμε και κυριολεκτικά δε θα φτάνουμε! Που αν γίνει η συντέλεια του κόσμου θα τρέχουμε  να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα! Γιατί εκεί δεν θα υπάρχει μια απλή κοινωνική ή οικονομική κρίση! Αλλά η φοβερά Κρίση της ελεύσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!

   Πραγματικά αναλογίζομαι…θα μας δει ο Θεός την μέρα της μίας και μοναδικής Κρίσεως και θα μας κοιτάξει κατάματα και το πρώτο που θα μας πει πριν μας χωρίσει εκ δεξιών και εξ ευωνύμων θα μας πει «φοβηθήκατε για τα λεφτά σας, για τις βιοτικές ανάγκες σας, παλεύατε για όλα αυτά τα επίγεια! Για την κρίση που περνάγατε! Μα καλά…γι’ αυτήν εδώ την ώρα δεν σκεφτήκατε ποτέ τίποτα;»! Και άντε τώρα να απαντήσεις του Θεού! Και να πεις τι ακριβώς; Μπορείς να πεις κάτι ή έστω να δικαιολογηθείς; Ο Θεός δεν είναι ο δάσκαλος που θα σε εξετάσει σε ένα μάθημα, όπου και αδιάβαστος να πας με μια δικαιολογία τη γλυτώνεις! Γιατί ο δάσκαλος δεν ξέρει τι πραγματικά έγινε. Έλα όμως που ο Θεός δεν είναι απλά ο δάσκαλος αλλά ο Παντογνώστης της ψυχής σου και των πράξεων σου!

   Πολύ φοβάμαι ότι σε εκείνη την κρίση θα τρέχουμε σαν τις 5 μωρές παρθένες της παραβολής για να βρούμε λάδι για τα καντήλια μας. Γιατί όλα καλά στη ζωή μας, να αγχωνόμαστε για το που πάει η κοινωνία μας, το που πάνε τα λεφτά μας, το τι θα γίνει στο αύριο μας. Όμως μετά το αύριο υπάρχει ένα μεθαύριο και αυτό θα ανήκει ολοκληρωτικά στο Χριστό μας! Γι’ αυτό το μεθαύριο κάνουμε τίποτα; Όπως σκεφτόμαστε τι ρούχα θα βάλουμε αύριο στη δουλειά μας, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι θα δείξουμε στον Κύριο μας; Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε! Εκεί δεν θα υπάρχουν μέτρα για να διορθώσουμε την κατάσταση, ούτε τρόικες με συμβουλές για το τι πρέπει να κάνουμε, ούτε εθνοπατέρες, ούτε εργατοπατέρες, ούτε κανενός άλλου είδους σωτήρα! Εκεί θα χτυπήσει το καμπανάκι και θα λέμε από πού μας ήρθε!

  Μα τι από πού; Από πού αλλού; Από εκεί που μας έχει παραπέμψει ο ίδιος ο Χριστός! Στο ευαγγέλιο του! Και να πει κανείς πως δεν τα είπε ο Θεάνθρωπος! Τα είπε και με το παραπάνω! Τα αυτιά μας εμείς όμως τα είχαμε αλλού. Τα μάτια μας τα είχαμε μόνο στη γη. Ποτέ στον ουρανό! Αμελήσαμε λοιπόν τον Λόγο του Θεού και μεριμνήσαμε μόνο για αυτή τη ζωή. Έτσι, κοιτάμε πάντα τις κατά καιρούς κρίσεις, και ποτέ τη μέλλουσα Κρίση, που θα κρίνει την ίδια μας την ύπαρξη. Φοβόμαστε την οικονομική μας κατάσταση και δεν φοβόμαστε την ψυχική μας. Όχι ότι ο Θεός θέλει να φοβόμαστε! Ελεύθερους να επιλέξουμε μας έπλασε. Αλλά μη του ζητήσουμε και τα ρέστα μετά! Γιατί θα μας πει το πάντα διαχρονικό «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!». Άντε μετά να πείσεις ότι ήσουν κουφός! Μας έδωσε μια ζωή να αξιοποιήσουμε και εμείς όχι απλά δεν κάνουμε το αυτονόητο αλλά οδηγούμε και στο αντίθετο ρεύμα!

   Μας αγαπάει ο Θεός! Όλους θέλει να μας σώσει! Εμείς όμως θέλουμε να σωθούμε; Έχουμε τον τρόπο αν θέλουμε. Μας τον παρουσιάζει ο Κύριος! Μετάνοια, πίστη και αγάπη. Μπορεί να είναι τόσο δύσκολο στην όψη, όμως αν λίγο, αν ελάχιστα προσπαθήσει με αγνή καρδιά ο άνθρωπος θα του φανεί εύκολο, γιατί εκεί θα βοηθήσει και ο Θεός. Ας αποφασίσουμε λοιπόν ποια κρίση είναι πιο σημαντική. Ποια κρίση μας νοιάζει περισσότερο. Γιατί οι κρίσεις του κόσμου αυτού έρχονται και παρέρχονται. Η μία και μοναδική όμως Κρίση της Δευτέρας παρουσίας δεν έχει παράταση ούτε δεύτερο γύρο!